Uşaqlar üçün heyvanlar haqqında nağıllar uşaqlara anlaya biləcəkləri formada kiçik dostlarımızın vərdişləri, əlamətləri və həyatı haqqında danışır. Şeir və ya nəsrdə nağıllar ola bilər. Daha realist - yaşlı uşaqlar üçün və ya sadəcə heyvanların iştirakı ilə - uşaqlar üçün. Bu gün sizə hər ikisinin ən yaxşı nümunələrini göstərəcəyəm.

Salam əziz oxucular. Ən kiçik uşaqlar belə, biz nağıl oxuyaraq kitablara və dünya biliklərinə sevgi aşılamağa çalışırıq. Uşaqlar üçün kitabların əksəriyyətində heyvanların şəkilləri var. Ana, ata və ya nənə onları oxuyaraq, körpənin diqqətini şəklə yönəldin. Xarakteri tanıyıb-tanımadığını soruşurlar, real həyatda hansı səsləri çıxardığını deyirlər. Körpənin vəhşi təbiət aləminə səyahəti belə başlayır. Uşaq böyüyür və heyvanlar, həşəratlar, quşlar haqqında getdikcə daha çox faktlar öyrənir.

Deyərdim ki, bütün canlılara marağın zirvəsi 2-6 yaş arasıdır. Bu vaxtı qaçırmayın, körpənin başa düşməyəcəyindən və ya məktəbə maraq göstərməyəcəyindən qorxun. Tədricən bilik verərək, onun daxili aləmini zənginləşdirəcək, bütün canlılara sevgi bəxş edəcəksiniz. Təbii ki, bu yaşda olan uşaq əsas məlumatları nağıllardan alır və biz bu gün onlar haqqında danışacağıq.

Labirintdə kitab

Samuil Marşakın bu əsərlərini bilməyən valideyn tapmaq çətindir. Yenə də mən bu kitabı diqqətsiz qoya bilmərəm, üstəlik, onu nəinki körpələr üçün birinci yerə qoyacağam.

Bütün 172 səhifə hissələrə bölünür. Heyvanlar haqqında ilk qısa şeirlərdə. İkinci ayələrdə 3-7 yaşlı uşaqlar üçün. Sonra axmaq və ağıllı bir siçan haqqında ayədə nağıllar gəlir - bu, nağılların mükəmməl birləşməsidir ki, uşaq nəinki etməməli olduğunu başa düşsün, həm də düzgün davranış nümunəsi alsın.

Bunda gözəl kolleksiya hər ay haqqında ayələr, rənglər və hərflər var. Amma onu yazıya daxil etməyimin əsas səbəbi, demək olar ki, bütün heyvanlar haqqında olan əsərlərdir. Kiçik dinləyicilər heyvanların və quşların necə göründüyünü öyrənəcəklər. İllüstrasiyalar parlaq və zəngindir.

Labirintdə kitab

Əgər siz 2,5-5 yaşlı uşaqlar üçün heyvanlar haqqında nağıl axtarırsınızsa, Tamara Kryukovanın bu kitabı mükəmməldir. Söhbət evdən icazəsiz çıxan kiçik, maraqlanan kirpidən gedir.

Meşədə gəzinti zamanı o, çox maraqlı şeylər öyrəndi. Bir dələ harada yaşayır və nə üçün tüklü quyruğa ehtiyac duyur, dovşanın uzun qulaqlara ehtiyacı var, köstəbək harada yaşayır və niyə belə böyük pəncələrə ehtiyacı var, qurbağanın niyə qabarıq gözləri var və tülkülər kimləri ovlayır. İkinci nağılda Kirpi ev heyvanları ilə tanış oldu, onların hər birinin xüsusiyyətlərini öyrəndi. Üçüncü nağıl uşaqlara dələ, hamster, dovşan, çöl ördəkləri, ayı və kirpinin qışa necə hazırlaşdığını izah edəcəkdir. Keyfiyyətli kitab, qalın ofset kağızı, tikişli və yapışdırılmış səhifələr, sərt üz qabığı, A4 formatı.

Labirintdə kitab

Bu cildsiz kitab 10-cu dəfə təkrar nəşr edilmişdir! 3-cü nəşri Aleksandrın 2 yaşı olanda almışdım. Bu yaşda yumşaq örtük bir artı idi, çünki yayılmada iki nağıl var və digərində eyni parlaq şəkillər olduqda körpə bir səhifəyə diqqətini cəmləyə bilmir. Ona görə də kitabı sadəcə jurnal kimi bükdüm və məsələ özü həll olundu. Burada toplanan nağıllar valideynə uşağın məktəbə başlamazdan əvvəl mənimsəməli olduğu mövzular barədə qərar verməyə kömək edəcək.

Əvvəlcə elə etdim - 1 mövzuda nağıl oxudum, sonra onu döydük. Məsələn, burada heyvanlar toplanır: ev heyvanları haradan gəlib, ayı qışda niyə yatır, heyvanların isti paltoya ehtiyacı var, inək bizə nə verir, heyvanlar necə yatır, yırtıcılardan necə qaçır, onların quyruğu nəyə lazımdır, pişiklərin nə qohumları var, kimin belə balinası var, donuz niyə gölməçədə yatır, meşədə canavar niyə lazımdır. Daha çox daha çox nağıllar burada quşlar və həşəratlar haqqında. Düşünürəm ki, bu ensiklopediyanın niyə bu məqalədə mənim tərəfimdən təsvir edildiyini indi başa düşürsən. Yeri gəlmişkən, hər bir nağıldan sonra şəklin yanında oxunanlar haqqında elementar məlumatlar verilir və buna görə də kitab Ensiklopediya adlanır.

daxil edin Ozon

Düşünürəm ki, Sergey Kozlovun əsərlərinin girişə ehtiyacı yoxdur. Bu kitab “Ən Yaxşı Rəssamlar tərəfindən İllüstrasiya Edilmiş Qızıl Nağıllar” kolleksiyasını toplayarkən diqqətimi çəkdi. Kitabın hər bir nüsxəsi ayrıca yağlıboya tablo kimi görünür. Yevgeni Antonenkov olan rəssamın hər vuruşu görünür. “Azbuka” nəşriyyatı 31 sm-ə 25 sm ölçüdə böyük kitab hazırlayıb ki, bu da illüstrasiyaları daha da yaxşı görmək imkanı yaradır. Kağız qalın, tutqun, örtülmüşdür. Şrift kəskin və böyük ölçülüdür. Bir sözlə - nəşrin keyfiyyəti möhkəm 5-ku.

Kitabı açaraq, fəsillər haqqında nağıllarda olduğunuzu hiss edirsiniz: "Qış nağılı", haqqında Yeni il, “Bahar nağılı”, “Qeyri-adi bahar”, “Kirpi və dəniz”. Təbii ki, bura “Salka! Salam!” sözləri hamımıza uşaqlıqdan tanışdır. Ümumilikdə kitabda 10 nağıl var ki, onların hər biri Kirpi və Ayı balasının dostlarına fəsillərdə - qışdan başlayaraq payıza qədər bələdçilik edir. Kitabı 6+ yaşlı uşaqlara tövsiyə edən naşirlə razıyam. Razıyam ki, 3 yaşında uşaq bu illüstrasiyaları qiymətləndirməyəcək, Kozlovun yazı dili ilə tutulmayacaq. Bizdə bu kitab 5 yaşında yaxşı getdi.

Nəşr demək olar ki, kvadratdır, ölçüsü 21 sm 22 sm, səhifələri üzlənmiş, mətnin yerləşdiyi illüstrasiya ilə tamamilə doldurulmuşdur. Kitab tikilib yapışdırılıb, üz qabığında laklı gül var.

Labirintdə kitab

Bu uşaq kitabxanasında ən çox sevdiyim kitablardan biridir. Çox şadam ki, “Good Book” nəşriyyatı onu yenidən nəşr edib. Əminəm ki, daha çox uşaq və onların valideynləri bu gözəl oyuncaq ayıya aşiq olacaqlar. Bu nağıl qütb heyvanları haqqındadır: qütb ayısı, şimal maralı və ya karibu, suiti, mavi balina. Adından da göründüyü kimi, balaca ayı günəşi axtarmağa gedir. Yolda o, qütb gecəsinə və şimal işıqlarına heyran olur, həmçinin həmin yerlərin digər sakinləri ilə də görüşür. Nəticədə o, günəşin yenidən əbədi qarlar ölkəsinə gəldiyi anda sevimli anasının yanına qayıdır.

Şirin, bənövşəyi-mavi-çəhrayı tonlarda canlı illüstrasiyalar kimi. Mat örtüklü kağız. Nəşr yaxşı tikilib, üz qabığı sərtdir. 2 yaşdan 6 yaşa qədər uşaqlar üçün uyğundur. Kitabın sonunda əlçatan dildə ensiklopedik məlumatlar verilir. Kiçik səbəblərdən suallarla bombalanacaq valideynlər üçün nəzərdə tutulub.

Labirintdə kitab

Tamara Kryukovanın uşaqlara mamontların hara getdiyi, ağacdələn qırmızı papağı haradan alması, dəvəquşunun niyə uça bilməməsi, yarasanın niyə başıaşağı yatması və tülkünün birəyə necə dərs verdiyindən bəhs edəcək başqa bir kitabı. Burada çox mühüm bir məqamı nəzərə almaq lazımdır. Kitab 4 yaşından sonra, bu məsələlərlə bağlı əsas məlumatların artıq nəzərdən keçirildiyi və uşağın təxəyyülü inkişaf etdirdiyi uşaqlar üçün uyğundur. Yəni, mamontun qabığını yumaq üçün obrazlı şəkildə çıxardığını başa düşən uşaqlar bu nağılları oxumalıdırlar. Nağılları müzakirə etmək üçün çoxlu mövzular var. Onların hər birini İsgəndərlə oxuduqdan sonra əvvəlcə oxuduqlarımızı müzakirə etdik, məlumatları heyvanların real həyatı ilə əlaqələndirdik və yalnız bundan sonra növbəti nağıla keçdik.

Kitabın sonunda təbiətdəki təbii əlamətlər haqqında kifayət qədər uzun, lakin asan oxunan və qavranılan bir şeir verilmişdir. "Meşə Təqvimi" uşağa fəsillərin bütün əlamətlərini öyrənməyə qərar verən bir tülkü haqqında danışır. Bu əlamətlər meşə heyvanlarına və quşlarına aiddir. Kitabın bu hissəsi ən çox sevdiyimiz hissə idi.

Labirintdə kitab

Düşünürəm ki, hər kəs Vitali Bianchi-nin əsərləri ilə tanışdır. Ona görə də sadəcə olaraq yazacağam ki, bu Machaon olmasına baxmayaraq, kolleksiya uğurludur. Buraya meşə heyvanları, quşlar və həşəratlar haqqında 9 nağıl daxildir. Heyvanlar aləmini sevənlər üçün illüstrasiyaları oxumaq və onlara baxmaq zövqü təmin edilir. Bu kolleksiyanı 4 yaşından uşaqlara tövsiyə etmək olar, "Qarışqa evə necə tələsdi" nağılı onlara aydın olacaq. Ancaq bütün kitab 5 yaşından etibarən başa düşüləcək. Nəşriyyatın özü kitabı orta məktəb yaşına tövsiyə edir.

Təsvirlər parlaq deyil, böyük və aydındır. Onların çoxu var və yazılanlara aydın şəkildə uyğun gəlir. Kitabın formatı 29 sm 21 sm, ofset kağızı, səhifələri kifayət qədər sıxdır. Şrift böyükdür, uşaqların özləri oxuması üçün uyğundur.

Uşaqlara canlıları sevməyi öyrətmək, təbiətdə mövcud olan hər şeyin buna haqqı olduğu anlayışını aşılamaq valideyn olaraq bizim borcumuzdur. Uşaqlar üçün heyvanlar haqqında nağıllar bu çətin məsələdə başlanğıc nöqtəsidir. Bu gün üçün hamısı budur, əziz oxucular, növbəti məqalələrdə sizi heyvanlar haqqında hekayələr və ensiklopediyalarla tanış edəcəyəm. Yeni məqalələri qaçırmamaq üçün sağ paneldə bülletenə abunə olun.

Bəşəriyyətin bütün tarixi boyu heyvanlar ədəbi sənət aləmində, o cümlədən uşaqlar üçün nağıllarda böyük rol oynamış və oynamaqda davam edir. Gözəl və sirli nağıllarda biz cadugər və kraliçalara, şahzadələrə və elflərə, əjdahalara və danışan heyvanlara rast gəlirik. İnsanların camışı ilk dəfə mağaraların divarlarına qaşıdığı qədim dövrlərdən indiyə qədər mifik hekayələrdə və rus xalq nağıllarında heyvanlar təsvir edilmişdir. Heyvanlar aləminin mifologiya və nağıllarda təqdim olunan zəngin tarixi sonsuza qədər davam edir. Bu heyvanlar yaradıcı ruhumuzu oyadır və təxəyyülümüzü qidalandırır.
Kiçik uşaqlar üçün heyvan nağılları əsrlər boyu nəsildən-nəslə ötürülən nağılların siyahısının bir bölməsidir. Kiçik və böyük heyvanların başına gözəl və heyrətamiz şeylər gəlir. Onların bəziləri xeyirxah və rəğbətlidir, bəziləri isə pis və məkrlidir. Nağıllarda heyvanlar gözəl şahzadələrə, qeyri-adi gözəllərə çevrilə, insan dilində danışa, gülə, ağlaya, narahat ola bilirlər.

Şəkillərlə heyvanlar haqqında ən yaxşı nağıllar

Balaca uşaqlar Prişvin və Lev Tolstoyun nağıllarını həmişə həvəslə və xüsusi maraqla dinləyirlər, burada baş qəhrəmanlar heyvanlardır, onların istismarına heyran qalır, pis əməlləri pisləyirlər. İnsanlara kömək edən heyvanlar güclü, çevik, sürətli, hiyləgər və mehriban kimi təsvir edilir. Heyvanlar şəklində, insani keyfiyyətlərə malik uydurma danışan varlıqlar uşaqları və böyükləri əyləndirir, onları burada təsvir edilən qeyri-adi macəraları yaşamağa məcbur edir. qısa hekayələrşəkillərlə. Yüz illərdir ki, biz və uşaqlarımız qorxulu əjdahalar, təkbuynuzlular və heyvan mənşəli digər qeyri-adi canlılar haqqında öyrənirik. Bu canlılar "Pinokkionun sərgüzəştləri", "Balaca Qırmızı papaq", "Alisa möcüzələr ölkəsində", "Zoluşka" və bir çox başqa nağıllarda peyda olublar.

Nağılçılar öz hekayələrində heyvanları insan davranışı ilə xarakterizə edirlər, məsələn, “Üç balaca donuz haqqında” və ya “Qurd və yeddi uşaq” nağıllarında pis, acgöz və eyni zamanda mehriban və həssas heyvanlar göstərilir. Onlar da insanlar kimi sevməyi və nifrət etməyi, aldatmağı və heyran olmağı bacarırlar. Saytımızda 1 nağıl oxuya bilərsiniz xülasə hər nağıla və uşağınızın bəyənəcəyi birini seçin.

Heyvan hekayələri heç vaxt dəbdən düşməyəcək. Biz ildən-ilə onları oxuyacaq, bəstələyib uşaqlarımıza danışacağıq, heyvanların yaxşı əməllərini yaşayıb heyran olacaq, onların qələbə və nailiyyətlərinə sevinəcəyik. Müasir müəlliflər xalq adət-ənənələrini və keçmiş illərin nağılçı ənənələrini davam etdirir, yeni adlarla yeni hekayələr yaradırlar, burada əsas personajlar heyvanlardır.

Elena Mixalenko

Heyvanlar haqqında nağıllar. Cücə

Bir vaxtlar bir az sarı yaşayırdı tüklü toyuq. O, çox mehriban idibilən, hər şeylə maraqlanırdıAmma. Toyuq bir meşə, çay, tarla və görməyi xəyal etdi ağsaqqallardan eşitdiyim bir çox başqa şeylər. Amma anası həmişə ona deyirdi: “Ehtiyatlı olarvad, həyətdən çıxma. Meşədə hiyləgər yaşayır balaca balalarını yeməyi sevən tülkülyat və buludların arxasında yüksək olan pis uçurtma yaşayırsəni iti caynaqlarla kim tuta bilər və aparın." Bir dəfə toyuq hələ də tutmadıqısılıb evdən uzaqda gəzməyə getdi. Kanə böyük və gözəl dünya açdı! Necə də maraqlı idi! Və o zaman cücə artıq evə gedərkən, birdən gördü böyük qara kölgə.

Körpə düz əvvəl Bu dəhşətli uçurtma olduğunu təxmin etdi. Yataqny toyuq bacardığı qədər sürətlə qaçmağa qaçdı, ammauçurtma sürətlə yaxınlaşırdı. Spa kimi görünürdüsaman yoxdur. Birdən toyuq böyük gördüsarı dandelionların böyüdüyü açıqlıq.

“Bu çiçəklər mənim kimi sarı və tüklüdür. Mən onların arasında görünməyəcəyəm "deyə düşündüm toyuq və tez kolluq daxil darted. Oh, onun kiçik ürəyi necə döyünürdü! O zaman nəfəsimi tutdum və təhlükənin keçdiyini anladım, sonra düşündüm: “Nə gözəl çiçəklərdir! Onlar kiçik günəşlər və eyni las kimi baxmaq kovy".

Bu vaxt açıqlığın üzərində pis uçurtma uçurdu və düşündü: “Bu toyuq hara getdi? Axı o, uzağa gedə bilmirdi. Ətrafda ancaq şeytanlar varhəssas dandelions. Tezliklə onlar çevriləcəklər tük və külək onları aparacaq.

Və qızıl dandelionlar sakitcə yelləndilər başlarını qaldırıb düşündü: “Tezliklə itələyici olacağıqkami və heç kim hara getdiyini bilmir. Amma yenə də yox dünyada boşuna yaşadı - bunun canını qurtardıq şirin balaca cücə."

Heyvanlar haqqında yaxşı hekayələr. Kirpi

Orada bir kirpi yaşayırdı. adi: kiçikkiçik, boz, tikanlı. Həm də o bayquş yaşadığı üçün kədərləndiyeddi bir. Kirpinin nə qohumu, nə də dostu vardıZey. O, köhnə babası kirpi tərəfindən böyüdü nəvəsinə bir neçəsini möhkəm xatırlamağı əmr etdiçəngəl Birincisi, özünüzə qulluq etməlisiniz və heç kimə güvənmə. İkincisi: edə bilməzsənvaxt itkisi. Üçüncüsü: sən heç kimsənryy və tikanlı - lazım deyil.

Kirpi məhz bu qaydalarla yaşayırdı. O oynamadıdigər heyvanlarla və ziyarətə getmədi. QonşudanBiz ancaq işdən danışdıq. Və yalnız meşə iləMən belə gəzmirdim - axır ki, özümə qulluq etməli idimsya. Kirpi bilirdi ki, isti yay və Tanrıdan sonrao soyuq qar payızın meyvələri ilə gələcəkqış. Qışda isə ən pisi onsuz qalmaqdıryemək. Ona görə də bütün boş vaxtını buna sərf edirdisonra daha çox səhmlər etmək. kirpi üstündəgöbələk və yago yığmaq üçün meşədə ən yaxşı öyrənildidy, hətta ən tənha guşələrində onları tapmaq.

Evdə onları iplə qurudub bükdürəflərdə. Bəzən yüzdən yabanı alma gətirirdibuynuz bağı, tarladan buğda dənələri. Səhmlərhər gün artdı. Və sonra bir günkirpi onun xəzinəsini tapıb təəccübləndivay dolub. "İndi qışda yox olmayacağam"o fikirləşdi. Amma hər ehtimala qarşı qərar verdimEhtiyatlar da otaqdadır. Bir az çəkdivaxt və tezliklə aydın oldu - başqa heç nəEhtiyat yığmağa ehtiyac yoxdur və onu saxlamaq üçün heç bir yer yoxdur.

"İndi nə edəcəksən?" - fikirləşdiKirpi. O, var-dövlətini sıralamağa başladıonları oxudu, amma tezliklə o, çox darıxdıAmma. Və sonra kirpi gəzməyə getdi.
Meşədə onsuz gəzmək çox qəribə idihər bir iş. Kirpi maraqla nəzərdən keçirinparlaq çiçəklər, rəngarəng kəpənəklər və müxtəlifşəkilli böcəklər, quşların və oxların nəğməsini dinləyirdiçəyirtkə pişiyi. "Yaxşı, gəzinti, belə çıxır ki,gözəldir” deyə düşündü və yol boyu getdikcə irəlilədiyol. Və birdən kirpi qoca bir dələ gördü,böyük bir ladin budağında oturub.

"Axşamınız xeyir" deyə kirpi nəzakətlə salamladı.

Və mehribandır? - təəssüflə soruşdu dələ.

sənə nəsə olub?

Bu baş verdi? Yəqin ki, yox. yeni gəldi qocalıq.

Bu pisdir? - kirpi soruşdu.

Yaxşı kifayət deyil. Mən daha tullana bilmirəmfiliallar, qoz-fındıq toplamaq. Bəli və onları çeynəmək artıq işdirAmma. Göbələk yığmaq da çətindir, çünki mən pisəmgörürəm. Buna görə də düşünürəm ki, qış tezliklə gələcək və,Deyəsən acından ölməliyəm.

Kirpi heyrətləndi, heç düşünmədiXia ki, o, kimsə üçün çətin ola bilərheç bir səy göstərmədən yatdı.

Bu qədər kədərlənməməlisən, səni sınayacağamkömək et” dedi dələyə.

Kirpi evə qaçdı, səbəti götürüb göndərdiladin meşəsinə dırmaşdı. O bilirdi ki, həmişə vargüclü göbələklər tapın. Və həqiqətən dəaxşam səbət dolu idi. Geri dönərkənkirpi bir az daha yetişmiş göyərti götürdü.

Qoca dələ hələ də kədərli halda oturmuşdu yer.

Bax, bu sənin üçündür, - kirpi dedi.

Mənə? - dələ təəccübləndi. - Amma bu sərvət!

Yaxşı, sən nəsən, bu sadəcə bir səbət göbələkdir, - kirpi gülümsədi.

Yox, balam. Mənim üçün bu, sadəcə bir deyilzinka göbələkləri. Məni aclıqdan, kədərdən xilas etdinqocaların heç kimə lazım olmadığı düşüncələri bizə.

Və kirpi dələlərin gözlərindən necə yuvarlandığını gördü göz yaşı tökdü.

Mən səni istəmirəmKali, dedi. - Arxadasabah yenə gələcəm Sizə.

gəl. Səni gözləyəcəm.

Kirpi yol boyu getdi, o idi çox həyəcanlı.Həyatında ilk dəfə bildim ki, mən bəlkə kimsə lazımdır ki, onu gözləyirlər. olduçox gözlənilməz və çox xoşbəxt! Kirpi olandaevə yaxınlaşdı, bir dovşan qonşu gördü.

O, nədənsə çox narahat idi.

Axşamınız xeyir, - kirpi salamladı, -sənə nəsə olub?

Hə, dünən yaxınlıqda bir canavar gördüm, o daUzağa gedib dovşan qoyub getməkdən qorxuramtək. Amma yemək istəyirlər, amma məndə heç nə yoxdur onlara qidalandırmaq.

Yemək üçün heç nə yoxdur? - kirpi heyrətləndi. - Üevdə ləvazimatınız yoxdur?

Burada nə təchizat var! Bu qədər çox olandaci kiçik uşaqlar, gəzmək üçün vaxt yoxdurMeşədən keçib, çətinliklə yemək tapıramonları qidalandırmaq üçün hər gün!

Kirpi evə qaçıb dovşanı gətirdibir səbət giləmeyvə və bir neçə yetişmiş alma olançovdar asanlıqla arxasına oturur.

Budur, dovşanları götürün və bəsləyin. İndimeşəyə getmək üçün çox gecdir. Və sabah edə bilərəmsənə daha çox gətir.

Sadəcə onu bizə vermək istəyirsən? -dovşan təəccübləndi.

O, kirpi həmişə belə görməyə öyrəşibciddi və ünsiyyətsiz. Heyvanlar belə edirMali o, xəsisdir.

Əlbəttə, çünki bu mənim üçün heç də çətin deyilgiləmeyvə, göbələk və digər dadlı şeylər ordusu.

Bizi ziyarət edin, - dovşan dəvət etdi.

Kirpi kiçik bir evə girdi. Altı var idikiçik bunnies thero - şirin, tüklü, qədərinandırıcı. Əvvəlcə ondan bir az qorxdulartikanlı iynələr, lakin sonra tez alışdı.Axşam çox olduğu kimi hiss olunmadan keçdigülməli. Xüsusilə kirpi, çünki ilk dəfə idi dostları ziyarət edin!

Səhəri gün kirpi, həmişəki kimi, bir ilə yola düşdümeşəyə girin. İndi daha çox işləyirdihəmişəkindən daha. Birinin qayğısına qaldığı ortaya çıxdıçox gözəl. Göbələkləri köhnəyə gətirəndədələ, o, artıq onu gözləyirdi. O bişirdi abitki mənşəli çay. Dələ uzun müddət yaşadıçox heyrətamiz hekayələr bilirdilər.Kirpi onları dinləməkdə çox maraqlı idi! Sonrao, dovşanlar üçün alma üçün bağa getdi və onlaryenə bütün axşam şən oynadılar.

İndi kirpinin həyatı tamamilə dəyişdi.Dostluq etdi, məmnuniyyətləbilərdilər. Həm də razı salmağa çalışdılaronun tikanlı dostu. Dələ hekayələriona nağıllar verdi, meşəni ayırd etməyi öyrətdimeta. O, həqiqətən kiçik kirpiyə aşiq oldu!Dovşan onun gəlişinə hazırlaşmağa çalışdıdadlı nahar və bunnies hər şeyi ilə gəldi, lakin sən oyunlar.

Tezliklə kirpi bir sağsağanla qarşılaşdı,qanad yaralandı və onu gətirməyə başladıçörək taxılları. Meşədə çoxlu insan var idiköməyə ehtiyacı olan buzovlar. Və indikirpinin o qədər işi var ki, bəzən eləmirdikifayət qədər vaxt. Amma heç vaxt darıxmırdıvə kədərlənmədi, kirpi bir çox yeni vacib kəşf etdiQaydalar. O anladı ki, sən yalnız qayğısına qalırsanözü də sevinc gətirmir. Kirpi də xəbər tutduki, yaxşılıq etmək çox xoşdur və ən əsası - hərEvi sevmək lazımdır.

Heyvanlar haqqında yaxşı hekayələr. Piglet

Adi su kəndinin həyətində yaşayırdımheç də adi donuz deyil. Görünüşdəo da hamı kimi idi: balaca, çəhrayı, iləəyləncəli qıvrılmış at quyruğu və sevimli butttəkər arabası. Amma çox səliqəli donuz idiyox. Kürkü çəhrayı, təmiz idi,çünki hər gün üzünü yuyurdu. Yeməkdonuz balası bir damcı da tökməməyi bacardıolub, a Gəzməyə çıxanda bütün gölməçələri gəzdim,çirklənməmək üçün. Ancaq bunu heç kim əvəz edə bilməzchal, çünki hamı donuzların -çirkli. O, itin getdiyini eşidirdibalasına dedi: “Sən donuz kimi yeyirsən!Kasanı yenidən çevirdi! Və toyuq qışqırdıtoyuqlar: “Bir gölməçəyə qalxmayın, əks halda çirkli olacaqsınızbiz donuz kimiyik!” Və ən təhqiramiz olanı: elə etmali bütün həyət sakinləri.

Amma bir gün ev sahibi təzə inək gətirdi.O, çox vacib və möhkəm idi. inəkyavaş-yavaş bütün həyəti dolaşaraq ona baxdı
sakinləri. Hamı onun diqqətini çəkməsini istəyirdidiqqət yetirirlər. İnək yaxınlaşandaşeh damcısı, o, birdən dayanıb baxdıböyük təəccüblə onun üstünə qışqırdıgözlər: “Moo-u-u, nə təmiz və səliqəlidonuz balası. Mən heç vaxt belə insanlara rast gəlməmişəm. Posməni ananla bağla, m-m-bəlkə biz dostlaşaq..."

Donuz balası gözlənilməz hadisədən heyrətə gəldity. Gördü ki, hamı təəccüblə ona baxır.Ona. Donuz utanaraq tövləyə qaçdı.
Orada oturub baş verənləri düşündü.Bəli, itin köpəyə sərt şəkildə dediyini eşitdim:“O qədər çirklisən ki, səninlə çölə çıxmaq ayıbdır
küçəyə. O zaman düzgün qidalanmağı öyrənirsənamma, bizim donuz balamız kimi, o zaman gəzməyə gedək!

Və sonra balaca donuz bunun gəldiyini başa düşdühəyatının ən xoşbəxt günüdür.

Heyvanlar haqqında yaxşı hekayələr. ördək balası

Su bataqlıq gölməçədə bir ördək yaşayırdıördəkləri ilə. Və ağcaqovaq ağacının yanındasərçə ailəsi yuvası. ana ördək vəana-sərçə bütün gününü bununla məşğul edirdibalalarını yedizdirmək və hər şeyi öyrətmək,həyatda nə lazımdır.

Uşaqlar tez böyüdülər. Artıq sərçələr varbir az uçmağa başladı. Və ən çox ördək balası varüzməyi sevirdi. Onlar üçün çox yaxşı nəticə verdi.əla. Və yalnız bir ördək
dalmaq istəmədi. Vicdanlasadəcə qorxduğunu söylədi soyuğa dalmaq su. Əvvəlcə ana ördək onu razı saldıcəhd edin və sonra əsəbiləşin. "Sənsən bizim ailəmizi pozursan, bütün normal ördəklər qabaqdırqırmızı üzmək "dedi. Və qardaşlar vəbacılar onu qorxaqlıqla ələ saldılar. olduçox utanc verici!

Və yenə də ördək balası onun öhdəsindən gələ bilmədi qorxu.

Bir dəfə o, hündürlükdə oturub yemək yeyəndəgünəş, bir balaca sərçə çıxdıyuva qurdular və uçmağa başladılarqabardan tulla tullanmaq. Amma qanadları
hələ çox zəif idilər. Sərçə geri çəkilmətitrədi və suya düşdü. O, boğulmağa başladı vəboğulmaq. Və sonra ördək balası sıçradı, atladısuya girdi və sürətlə sərçəyə tərəf üzdü. Oyazıq cücəni dimdiyi ilə tüklərindən tutdu vəqabardan çıxartdı və boğularaq yanına düşdüyorğunluqdan. Sərçə sağalandaqorxaraq dedi:

Nə cəsarətli ördəksən. Bunu heç bilmirdimsən üzməyi çox yaxşı bilirsən!

Mən özümü tanımırdım, - ördək balası cavab verdi və gülümsədi batdı.

Heyvanlar haqqında yaxşı hekayələr. qurbağa

Qurbağalar su bataqlığında yaşayırdılar. Onların hamısıyaşıl, iri gözlü və səs-küylü idilər.

Onların arasında üç kiçik la böyüdügoslinga. İki böyük olanlar olduqca tənbəl idilər vədiqqətsiz. Onlar bütün günü yatıb, içirdilərgünəş işığı. Bu qurbağalar hətta tənbəl idilərağcaqanad və midges sonra quddle, Mən onları yemək çünkiana güc. Köhnə qurbağalar onları tez-tez danlayırdılar:

Ay tənbəllər, ana deyilsənbelə böyük uşaqları yedirtmək lazımdır?! sən beləsəntənbəl ki, heç bir qaraçandan da uzaqlaşa bilmirsən!

Buna cavab olaraq diqqətsiz qurbağalar yalnız güldülərvə qışqırdı: “Kwa-ha-ha, qua-ha-ha, bu sadəcə olaraq tük!

Ancaq üçüncü, ən kiçik qurbağa,O, çevik, cəld və cəld idi. Oonsuz da bolosunda hər guşəni tapmağı bacardıöz yeməyini necə əldə etməyi bilənlər və daha çox bilənlər çoxlufaydalı şeyləriniz.

Bir gün gəzintidən qayıdarkənnəhəng uzunayaqlı qarğanın yaxınlaşması faktıevlərinə çox yaxındır. Qurbağa çoxqardaşları üçün qorxur. Tez yanına tullandıevə gəldi və qışqırdı: “Tələs, tez ol! Özünü qoru!"

Tənbəl qurbağaların bunu anlamağa belə vaxtı yox idibaş verir - o qədər sürətlə gizləndilərböyük su zanbağı yarpaqları. Yalnız indibalaca tənbəllər təhlükəni anladılaronları hədələdi. Bir neçə saat keçdi. qurbağasakitləşdi və ac qaldı. ev wozfırlanma təhlükəli idi. balaca qurbağa dedi:

Ana bizi burada tapa bilməz. Məcbur olacaqsanağcaqanadları ovlamaq.

Necə olduğunu bilmirik, - qardaşlar utanaraq cavab verdilər.

Amma olduqca sadədir! Bax - skasalon uşaq və necə tullanmaq və onlara öyrətməyə başladıağcaqanadları tutmaq.

Təbii ki, əvvəlcə heç nə alınmadı. uzanacağamşata yöndəmsiz hoppandı və gülməli şəkildə çırpıldıqarınlar yenidən bataqlığa. Amma tədricənağcaqanad tutmağı öyrəndilər. Hətta bəyənirlərovlamaq istəyirdi.

Hamı doyunca, tənbəl balaca qurbağalarkiçikinizə təşəkkür etmək və tərifləmək qardaş.

Bizi ölümdən xilas etdin! Siz ən ağıllısınız vədünyanın ən cəsur qurbağası dedilər onlar.

Balaca qurbağa o qədər utandı kiyaşıl yanaqları qızardı. O, utanırgülümsədi və sevinclə hönkürdü:

Kva-ha-ha, kva-ha-ha, bu sadəcə cəfəngiyatdır!

Keçi və qoç otları çimdikləmək, açıq havada gəzmək üçün sıx meşəyə getdilər. Gəzdik, getdik, qaranlıq meşədə azdıq. Sıx bir kolluğa girdik, baxın: canavarlar ağacın altında şam yeməyi bişirirlər. Keçi sakitcə qoça deyir: - Nə edəcəyik, dost qoç? Görünür, itmişik. Vəhşi canavarlar bizi yeyəcək...

Yaşadı - Tülkünün xaç atası idi; Tülkü qocalıqda özünə baxmaqdan yorulub, Ayının yanına gəlib ev istəməyə başladı: - İcazə verin, Mixailo Potapiç, mən qoca, savadlı tülküyəm, bir yer götürəcəm. az yer, həcm deyil, içməyəcəyəm, səndən sonra qazanc əldə etmədikcə, sümükləri dişləyəcəm...

Bir tülkü meşədə qaçırdı, ağacın üstündə qara tağ gördü və ona dedi: - Terenty, Terenty! şəhərdə idim. - Boo-boo-boo, boo-boo-boo! Belə idi. - Terenty, Terenty! Sifariş aldım. - Boo-boo-boo, boo-boo-boo! Aldım, ona görə də aldım. - Belə ki, sən, qara tağ, ağaclarda oturma, amma yenə də yaşıl çəmənliklərdə gəzəsən ...

Bir bayquş uçdu - şən bir baş. Beləliklə, o, uçdu, uçdu və oturdu və quyruğunu çevirdi, amma ətrafa baxdı və yenidən uçdu - uçdu, uçdu və oturdu, quyruğunu çevirdi və ətrafa baxdı və yenidən uçdu - uçdu, uçdu ...

Bir vaxtlar bir baba və bir qadın və bir nəvə Maşa var idi. Onların inəkləri, donuzları, mal-qaraları yox idi - bir keçi. Keçi, qara göz, əyri ayaq, iti buynuz. Babam bu keçiyi çox sevirdi. Bir dəfə baba nənəni keçini otarmağa göndərdi. Otardı, otladı və evə getdi ...

Bir durna tülkü ilə qarşılaşdı: - Nə, tülkü, uça bilirsən? - Yox, necə edəcəyimi bilmirəm. - Mənə otur, sənə öyrədəcəm. Tülkü kranın üstündə oturdu. Kran onu yüksək, yüksək apardı. - Nə, tülkü, yeri görürsən...

Bir vaxtlar yaşlı bir danışan qadın yaşayırdı və onun uşaqları ilə bir keçisi var idi. Səhər insanlar durur, işə gedir, qarı sobanın üstündə sakitcə uzanırdı. Yalnız nahar vaxtı o qalxacaq, yeyəcək, içəcək və gəlin danışaq. Danışır, danışır, danışır - qonşuları ilə, yoldan keçənlərlə və özü ilə ...

Sərçə sərçəyə qəzəbləndi: ocağın üstünə uzanır, yemək yemir, içmir, heç kimlə danışmır. Qonşular sərçəsiz darıxırdılar. Xoruz gəldi: - Taqqıldat! Sərçə evdədir, xaç atası? - Evdə, xəstədir, - sərçə deyir ...

Orada bir qoca və bir qarı yaşayırdı. Onların Alyonushka adlı nəvəsi var idi. Qız yoldaşları giləmeyvə üçün meşəyə getmək üçün toplandılar və onunla birlikdə onu çağırmağa gəldilər. Uzun müddət qocalar nəvəsini buraxmadılar. Sonra razılaşdılar, yalnız ona dostları ilə ayaqlaşmağı əmr etdilər. Qızlar giləmeyvə yığaraq meşədə gəzirlər. Ağac ağac, kol kol - Alyonushka və dostlarından geri qaldı ...

Bir vaxtlar bir kəndli ilə bir qoyun yaşayırdı. Sahibi onu bəyənmədi, nit-yığmaqla ona işgəncə verdi! O, evi tərk etmək qərarına gəldi. Gəzdi, getdi. Tülkü ilə görüşdü: - Qoyun, hara gedirsən? ...

Orada bir koçetka ilə bir toyuq yaşayırdı. Meşəyə qoz-fındıq üçün gəlmişdilər. Koçetok qoz yığmaq üçün qoza dırmaşdı və toyuğa yerə yığmağı əmr etdi. Koçetok atır və toyuq götürür. Burada qoz atıb toyuğun gözünə dəyib. Toyuq getdi - ağladı ...

Bir gün bir kişi meşədə bir ağacın altında oturub çörək yeyirdi. Canavar onu görüb soruşdu: - A kişi, nə yeyirsən? “Mənim çörəyim” deyə cavab verir. - İcazə verin çörəyi sınayım. Adam bir tikə çörəyi kəsdi. Canavar yedi, dodaqlarını yaladı: çörək dadlı idi ...

Orada bir qoca və bir qarı yaşayırdı. Şalgam əkdilər. Burada ayı onlardan şalgam oğurlamağa vərdiş edib. Qoca gedib baxıb gördü: çoxlu şalgam kəsilib ətrafa səpələnib. Evə qayıdıb yaşlı qadına dedi...

Tülkü ilə durna dost oldular. Burada tülkü durna ilə müalicə etmək qərarına gəldi, onu ziyarətə çağırmağa getdi: - Gəl, kumanyok, gəl, əzizim! Mən səni yedizdirəcəyəm! Turna dəvət olunan ziyafətə getdi. Və tülkü manna sıyığını qaynadıb boşqaba sürtdü ...

Bir vaxtlar bir tülkü və bir dovşan yaşayırdı. Tülkünün buzlu daxması, dovşanın daxması var idi. Qırmızı bahar gəldi - tülkü daxması əridi, dovşan da köhnə qaydada. Beləliklə, tülkü ondan gecələməsini istədi və onu daxmadan qovdu. Bahalı bir dovşan var, ağlayır. Bir it onun qarşısındadır. - Tyaf, tyaf, tyaf! Nə, dovşan, ağlayırsan ...

Bir vaxtlar bir həyətdə keçi ilə qoç yaşayırdı; öz aralarında mehriban yaşayırdılar: bir tutam ot, o da yarıda bir. Və çəngəl yan tərəfdədirsə - belə ki, bir pişik Vaska! O, o qədər oğru və quldurdur, hər saat ticarətdə və bir şeyin pis olduğu yerdə qarnı ağrıyır ...

Müəyyən bir səltənətdə, müəyyən bir dövlətdə, yəni yaşadığımız bir yerdə bir vaxtlar bir torpaq sahibi yaşayırdı. Torpaq sahibinin bir pişiyi var idi, adı Vaska-Muska idi. Torpaq sahibi Vaska-Muskanı çox sevirdi, pişik də öz pişiyinin işini yaxşı görürdü - taxıl anbarlarında siçovul və siçan tuturdu...

Bir zamanlar bir pişik, qaratoyuq və bir xoruz var idi - qızıl daraq. Meşədə, daxmada yaşayırdılar. Pişik və qaratoyuq odun doğramaq üçün meşəyə gedir və xoruz tək qalır. Gedirlər - şiddətlə cəzalandırılırlar: - Uzağa gedəcəyik, sən isə ev təsərrüfatında qal, amma tülkü gələndə səsini çıxarma, pəncərədən baxma...

Konstantin Paustovski

Sahillərə yaxın göl sarı yarpaq yığınları ilə örtülmüşdü. O qədər çox idi ki, balıq tuta bilmirdik. Balıqçılıq xətləri yarpaqlara uzanırdı və batmadı.

Mən köhnə kanoe ilə gölün ortasına getməli oldum, orada su zanbaqları çiçək açırdı və mavi su tar kimi qara görünürdü. Orada çox rəngli perches tutduq, iki kiçik aya bənzəyən gözləri olan qalay roach və ruff çıxartdıq. Piklər iynə kimi kiçik dişləri ilə bizi sığallayırdılar.

Günəşli və dumanlı payız idi. Dairələnmiş meşələrin arasından uzaq buludlar və qalın mavi hava görünürdü.

Gecələr ətrafımızdakı kolluqlarda alçaq ulduzlar tərpənir və titrəyirdi.

Dayanacaqda yanğın baş verdi. Gecə-gündüz onu yandırdıq ki, canavarları qovsunlar - onlar gölün uzaq sahillərində sakitcə ulayırdılar. Onları alovun tüstüsü və şən insan fəryadları narahat edirdi.

Biz əmin idik ki, yanğın heyvanları qorxudur, lakin bir axşam otların arasında, odun yanında hansısa heyvan hirslə burnunu çəkməyə başladı. O, görünmürdü. O, həyəcanla ətrafımızda qaçır, hündür otların arasından xışıltı ilə dolaşır, hönkür-hönkür ağlayır, hirslənirdi, amma qulağını otdan belə çıxarmırdı. Kartof tavada qızardılmışdı, ondan kəskin dadlı bir qoxu gəlirdi və heyvan, açıq-aydın, bu qoxuya qaçdı.

Bizimlə bir oğlan gölə gəldi. Onun cəmi doqquz yaşı var idi, ancaq meşədə gecələməyə və payızın soyuğuna yaxşı dözürdü. Biz böyüklərdən qat-qat yaxşı, o, hər şeyi görüb danışırdı. O, ixtiraçı idi, bu oğlan, amma biz böyüklər onun ixtiralarını çox sevirdik. Biz ona yalan danışdığını sübut edə bilmədik və sübut etmək də istəmədik. Hər gün o, yeni bir şey fikirləşirdi: indi balıqların pıçıldadığını eşitdi, sonra qarışqaların şam qabığı və hörümçək torları axını ilə özləri üçün bərə təşkil etdiyini və görünməmiş bir gecə göy qurşağının işığında necə keçdiyini gördü. Biz ona inanmış kimi davrandıq.

Bizi əhatə edən hər şey qeyri-adi görünürdü: qara göllərin üzərində parlayan gec ay və çəhrayı qarlı dağlar kimi yüksək buludlar və hətta hündür şamların adi dəniz səsi.

Heyvanın xoruldamasını ilk eşidən oğlan oldu və bizi susdurmaq üçün bizə pıçıldadı. Sakitləşdik. Əlimiz qeyri-ixtiyari olaraq qoşalüləli ov tüfənginə uzansa da, nəfəs almamağa belə çalışdıq - kim bilir bu hansı heyvan ola bilərdi!

Yarım saatdan sonra vəhşi otların arasından donuz burnuna oxşayan yaş qara burnunu çıxartdı. Burun uzun müddət havanı iylədi və tamahdan titrədi. Sonra otların arasından qara pirsinq gözləri olan iti bir ağız göründü. Nəhayət, zolaqlı bir dəri göründü. Balaca porsuq kolluqların arasından sürünərək çıxdı. Pəncəsini qatlayıb diqqətlə mənə baxdı. Sonra ikrahla xoruldayaraq kartofa doğru bir addım atdı.

O, qızardıb fısıldadı, qaynayan piyi sıçradı. Heyvana qışqırmaq istədim ki, özünü yandıracaq, amma çox gec qalmışdım: porsuq tavaya atılıb burnunu ona soxdu...

Yanmış dəri iyi gəlirdi. Porsuq qışqırdı və çarəsiz bir qışqırıqla özünü yenidən otların arasına atdı. O, qaçdı və meşə boyu qışqırdı, kolları qırdı və qəzəbdən və ağrıdan tüpürdü.

Göldə və meşədə çaşqınlıq başladı: qorxmuş qurbağalar vaxtsız qışqırdılar, quşlar həyəcanlandı və çox sahildə, bir top atəşi kimi, bir pud pike vurdu.

Səhər oğlan məni yuxudan oyatdı və dedi ki, özü də təzəcə yanmış burnunu müalicə edən porsuq görüb.

inanmadım. Yanğın yanında oturdum və yarı oyaq quşların səhər səslərinə qulaq asdım. Uzaqda ağ quyruqlu sulular fit çalırdı, ördəklər şırıldadı, quru bataqlıqlarda durnalar - mşaralar, tısbağalar yumşaq səslə ucaldılar. Hərəkət etmək istəmirdim.

Oğlan mənim əlimi çəkdi. O, incidi. O, mənə yalan danışmadığını sübut etmək istəyirdi. Məni çağırdı ki, gedim porsuqla necə müalicə olunur. Mən könülsüz razılaşdım. Diqqətlə kolluğa girdik və xəzərin kolluqları arasında çürük şam kötüyü gördüm. Ondan göbələk və yod iyi gəlirdi.

Kökün yanında arxası bizə dönük bir porsuq dayanmışdı. O, kötüyü açıb yanmış burnunu kötükün ortasına, yaş və soyuq tozun içinə soxdu. Hərəkətsiz dayanıb bədbəxt burnunu soyudu, başqa bir balaca porsuq qaçıb hönkürdü. O, narahat olub, porsuğumuzu burnu ilə qarnına itələdi. Bizim porsuq ona hırıldadı və tüklü arxa ayaqları ilə təpiklədi.

Sonra oturub ağladı. O, yumru və yaş gözləri ilə bizə baxdı, inildəyib kobud dili ilə ağrıyan burnunu yaladı. O, sanki kömək istəyirdi, amma ona kömək etmək üçün əlimizdən gələn bir şey yox idi.

O vaxtdan bu göl - əvvəllər Adsız adlanırdı - biz Axmaq Porsuq Gölü deyirdik.

Və bir ildən sonra bu gölün sahilində burnunda çapıq olan porsuqla rastlaşdım. O, suyun kənarında oturdu və pəncəsi ilə qalay kimi cingildəyən cırcıramaları tutmağa çalışdı. Mən ona əl yellədim, amma o, hirslə mənə tərəf asqırdı və lingonberry kollarında gizləndi.

O vaxtdan bəri onu bir daha görmədim.

Belkin ağartıcı

N.İ. Sladkov

Qış heyvanlar üçün sərt vaxtdır. Hamı buna hazırlaşır. Bir ayı və porsuq piylənir, bir sincap şam qozası, bir dələ - göbələk saxlayır. Göründüyü kimi, burada hər şey aydın və sadədir: piy, göbələk və qoz-fındıq, oh, qışda nə qədər faydalıdır!

Tamamilə, amma hamı ilə deyil!

Budur bir dələ nümunəsi. Payızda göbələkləri düyünlərdə qurudur: russula, göbələk, göbələk. Göbələklərin hamısı yaxşıdır və yeməli olur. Amma yaxşı və yeməli arasında birdən tapa bilərsiniz ... agaric fly! Bir düyünlə büdrədi - qırmızı, ağ ləkəli. Ağcaqanad dələ niyə zəhərlidir?

Bəlkə gənc dələlər bilmədən milçək ağarını qurudurlar? Bəlkə müdrikləşəndə ​​onları yemirlər? Bəlkə quru milçək ağarı zəhərsiz olur? Və ya bəlkə qurudulmuş milçək ağarı onlar üçün dərman kimi bir şeydir?

Çox fərqli fərziyyələr var, amma dəqiq cavab yoxdur. Bütün bunları tapmaq və yoxlamaq olardı!

ağ önlü

Çexov A.P.

Ac canavar ova getmək üçün ayağa qalxdı. Onun canavar balaları, üçü də bərk yuxuya getmiş, bir-birinə sıxılmış, bir-birini isitmişdi. Onları yaladı və getdi.

Artıq martın yaz ayı idi, amma gecələr ağaclar dekabrda olduğu kimi soyuqdan çatlayır, dilini çıxaran kimi bərk-bərk çimməyə başlayır. Dişi canavarın səhhəti pis idi, şübhəli idi; o, kiçik səs-küydən titrəyir və onsuz evdə birinin canavar balalarını necə incitəcəyini düşünürdü. İnsan və at izlərinin, kötüklərin, qalaqlanmış odunların və qaranlıq peyinli yolun qoxusu onu qorxudurdu; ona elə gəldi ki, insanlar qaranlıqda ağacların arxasında dayanıb, haradasa meşə itləri ulayırlar.

Artıq cavan deyildi və instinktləri zəifləmişdi ki, o, tülkü izini itin izi ilə səhv salıb, hətta bəzən öz instinktlərinə aldanaraq gəncliyində heç vaxt başına gəlməyən yolunu azıb. Səhhəti pis olduğuna görə, o, artıq əvvəlki kimi buzovları və iri qoçları ovlamırdı və artıq atları taylarla yan keçib, yalnız leş yeyirdi; o, çox nadir hallarda təzə ət yeməli olurdu, yalnız yazda dovşanla rastlaşanda, uşaqlarını götürəndə və ya quzuların kəndlilərlə olduğu tövləyə qalxanda.

Onun yuvasından dörd verst aralıda, poçt yolunun kənarında qış daxması var idi. Burada gözətçi İqnat yaşayırdı, təxminən yetmiş yaşlı qoca, öskürəyi ilə öz-özünə danışırdı; adətən gecələr yatırdı, gündüzlər isə təklüləli tüfənglə meşədə dolaşır, dovşanlara fit çalırdı. O, yəqin ki, əvvəllər mexanik olub, çünki hər dəfə dayananda öz-özünə qışqırırdı: “Dayan, maşın!” və daha irəli getməzdən əvvəl: "Tam sürət!" Onun yanında Arapka adlı naməlum cinsdən olan nəhəng qara it də var idi. O, çox qabağa qaçanda o, ona qışqırdı: "Tərs!" Bəzən mahnı oxuyur, eyni zamanda güclü səndələyir və tez-tez yıxılırdı (canavar bunun küləkdən olduğunu düşünürdü) və qışqırdı: "Mən relsdən çıxdım!"

Canavar yayda və payızda qışlaqların yaxınlığında bir qoç və iki qoyunun otladığını xatırladı və çox keçməmiş oradan qaçanda anbarda ağlama səsi eşitdiyini düşündü. İndi qış daxmasına yaxınlaşaraq başa düşdü ki, artıq martdır və vaxta görə, tövlədə mütləq quzular olmalıdır. Aclıqdan əzab çəkirdi, quzunu necə acgözlüklə yeyəcəyini düşünürdü və belə fikirlərdən dişləri çırtıldayır, gözləri qaranlıqda iki işıq kimi parlayırdı.

İqnatın daxması, tövləsi, tövləsi və quyusu yüksək qar uçqunları ilə əhatə olunmuşdu. Sakit idi. Arapka yəqin ki, talvarın altında yatıb.

Qurd qar uçqunu ilə anbarın üstünə çıxdı və pəncələri və ağzı ilə samandan tikilmiş damı dırmdırmağa başladı. Saman çürümüş və boş idi, buna görə dişi canavar az qala yıxılacaqdı; birdən üzünə ilıq buxar, peyin və qoyun südünün iyi gəldi. Aşağıda, soyuq hiss edən bir quzu yavaşca qanladı. Çuxura atılan canavar ön pəncələri və sinəsi ilə yumşaq və isti bir şeyin üstünə, ehtimal ki, bir qoçun üstünə düşdü və bu anda bir şey qəfildən qışqırdı, hürdü və anbarda nazik, ulayan bir səsə çıxdı, qoyunlar qorxdular. divar və dişi canavar qorxdu, dişlərini tutan ilk şeyi tutdu və qaçdı ...

O, gücünü zorlayıb qaçdı və bu zaman canavarı hiss edən Arapka qəzəblə ulayır, narahat toyuqlar qış daxmasında çırpılırdı və eyvana çıxan İqnat qışqırdı:

Tam hərəkət! Fitə getdi!

Və o, maşın kimi fit çaldı, sonra - ho-ho-ho-ho! .. Və bütün bu səs-küy meşənin əks-sədası ilə təkrarlandı.

Bütün bunlar yavaş-yavaş sakitləşəndə ​​canavar bir az sakitləşdi və dişlərində tutduğu və qarda sürüklədiyi ovunun quzulardan daha ağır və sanki daha sərt olduğunu görməyə başladı. bu zaman başqa iy gəldi və qəribə səslər eşidildi... Dişi canavar dayanıb yükünü qarın üzərinə qoyub dincəlmək və yeməyə başladı və qəfil nifrətlə geri sıçradı. Bu quzu deyil, qara, iri başlı, ayaqları hündür, iri cinsdən olan, Arapkanınki kimi alnında eyni ağ ləkə olan bir bala idi. Ədəbinə görə, o, cahil, sadə bir mələk idi. Əzişmiş, yaralı kürəyini yaladı və heç nə olmamış kimi quyruğunu yelləyərək qurda hürdü. O, it kimi hönkürüb ondan qaçdı. Onun arxasındadır. O, arxaya baxdı və dişlərini döydü; çaşqın halda dayandı və yəqin ki, onunla oynayanın o olduğuna qərar verdi, ağzını qış daxması istiqamətində uzadıb sevincli hürməyə başladı, sanki anası Arapkanı onunla və onunla oynamağa dəvət etdi. -qurd.

Artıq sübh olmuşdu və dişi canavar öz qalın ağcaqovaq meşəsinə yollananda hər bir ağcaqovaq ağacı aydın görünürdü və qara tağ artıq oyanırdı və gözəl xoruzlar tez-tez çırpınırdılar, ehtiyatsız atlamalardan və hürənlərdən narahat olurdular. bala.

“Niyə mənim arxamca qaçır? - deyə canavar hirslə düşündü. "O, mənim onu ​​yeməyimi istəyir."

O, dayaz bir çuxurda canavar balaları ilə yaşayırdı; təqribən üç il əvvəl güclü fırtına zamanı hündür yaşlı şam ağacı kökündən qoparılmış, buna görə də bu çuxur əmələ gəlmişdir. İndi onun dibində qoca yarpaqlar və canavar balalarının oynadıqları mamır, sümüklər və öküz buynuzları düz orada uzanmışdı. Artıq oyanmışdılar və üçü də bir-birinə çox oxşayaraq çuxurun kənarında yan-yana dayanıb geri qayıdan anaya baxaraq quyruqlarını buladılar. Onları görən bala uzaqda dayanıb uzun müddət onlara baxdı; onların da ona diqqətlə baxdıqlarını görüb, sanki yad adamlarmış kimi hirslə onlara hürməyə başladı.

Artıq sübh olmuşdu, günəş doğmuşdu, ətrafda qar parıldayırdı, amma o, hələ də uzaqda dayanıb hürdü. Balalar analarını əmdilər, pəncələri ilə onu nazik qarnına itələdilər, o, ağ və quru at sümüyünü dişləyirdi; aclıqdan əzab çəkirdi, itlərin hürməsindən başı ağrıyır, çağırılmamış qonağın üstünə atılıb onu parçalamaq istəyirdi.

Nəhayət, köpək yorulub boğulur; ondan qorxmadıqlarını və fikir vermədiklərini görüb cəsarətlə, indi çömbəlməyə, indi sıçrayaraq balalara yaxınlaşmağa başladı. İndi, gün işığında onu görmək artıq asan idi... Onun ağ alnı iri idi, alnında isə çox axmaq itlərdə baş verən qabar; gözlər balaca, mavi, tutqun idi və bütün ağızın ifadəsi son dərəcə axmaq idi. Balalara yaxınlaşaraq enli pəncələrini uzadıb ağzını onlara qoydu və başladı:

Mən, mən... nga-nga-nga!..

Balalar heç nə başa düşmədilər, ancaq quyruqlarını yellədilər. Daha sonra it pəncəsi ilə bir canavar balasının iri başına vurub. Qurd balası da pəncəsi ilə onun başına vurub. Köpək ona tərəf dayandı və quyruğunu yelləyərək ona baxdı, sonra birdən yerindən qaçdı və qabığın üzərində bir neçə dairə yaratdı. Balalar onu qovdular, arxası üstə yıxılıb ayaqlarını yuxarı qaldırdılar, üçü də ona hücum çəkib, ləzzətlə ciyildəyib onu dişləməyə başladılar, amma ağrılı deyil, zarafat kimi. Qarğalar hündür şam ağacının üstündə oturub onların mübarizəsinə yuxarıdan aşağı baxıb çox narahat idilər. Səs-küylü və əyləncəli oldu. Yazda günəş artıq isti idi; fırtınanın kəsdiyi şam ağacının üstündən arabir uçan xoruzlar günəşin parıltısında zümrüd yaşılı kimi görünürdülər.

Adətən dişi canavarlar uşaqlarına ovla oynamağa icazə verərək ovlamağı öyrədirlər; indi isə balaların balanı qabığın üstündən necə qovduğuna və onunla necə güləşdiyinə baxan dişi canavar fikirləşdi:

Qoy öyrəşsinlər”.

Kifayət qədər oynadıqdan sonra balalar çuxura girdilər və yatdılar. Köpək aclıqdan bir az uladı, sonra da günəşə uzandı. Yuxudan ayılan kimi yenidən oynamağa başladılar.

Canavar bütün günü-axşam quzunun tövlədə necə ağladığını və ondan qoyun südünün iyi gəldiyini xatırlayır, iştahından hər şeyə dişlərini sındırır və acgözlüklə qoca sümüyə dişləməkdən əl çəkmirdi. quzu idi. Balaları əmizdirir, yemək istəyən bala qaçıb qarı iyləyirdi.

"Çıxar onu..." - canavar qərar verdi.

O, ona yaxınlaşdı və o, onun üzünü yaladı və onunla oynamaq istədiyini düşünərək sızladı. Köhnə günlərdə o, itləri yeyirdi, lakin bala güclü it iyini alırdı və səhhəti pis olduğuna görə daha bu qoxuya dözmürdü; iyrəndi və uzaqlaşdı ...

Gecələr daha da soyudu. Köpək sıxıldı və evə getdi.

Balalar sağlam yuxuya getdikdə dişi canavar yenidən ova çıxdı. Keçən gecə olduğu kimi, onu ən xırda səs-küydən təşvişə salırdı, uzaqdan adam kimi görünən kötüklər, odunlar, qaranlıq, tənha ardıc kolları onu qorxudurdu. Yoldan, yer qabığından qaçdı. Birdən, çox irəlidə, yolda qaranlıq bir şey parladı ... O, görmə və eşitmə qabiliyyətini gərginləşdirdi: əslində nəsə irəliləyirdi və ölçülən addımlar hətta eşidilirdi. Porsuq deyilmi? Diqqətlə, bir az nəfəs alaraq, hər şeyi bir kənara atdı, qaranlıq nöqtəni keçdi, ona baxdı və onu tanıdı. Bu, yavaş-yavaş, addım-addım qış daxmasına, alnı ağ olan bir bala qayıdırdı.

"Bir daha mənə mane olmasa da" deyə canavar düşündü və sürətlə irəli qaçdı.

Ancaq qış daxması artıq yaxın idi. O, yenidən qar uçqunu ilə anbara qalxdı. Dünənki çuxur artıq yay samanı ilə örtülmüşdü və damın üstündən iki yeni plitə uzanmışdı. Canavar cəld ayaqlarını və ağzını işlətməyə başladı, bala gəlib-gəlmədiyini öyrənmək üçün ətrafa baxdı, amma ilıq buxar və peyin iyi gələn kimi arxadan şən, su basmış qabıq eşidildi. Bu, itin geri qayıdır. O, damdakı canavarın üstünə, sonra çuxura sıçradı və evdə özünü isinmiş, qoyunlarını tanıyaraq daha da hürdü... təklüləli tüfəngi ilə qorxmuş canavar artıq qış daxmasından uzaqlaşmışdı.

Fuyt! - İqnat fit çaldı. - Fuyt! Tam sürətlə sürün!

O, tətiyi çəkdi - silah səhv atəş etdi; o, yenidən aşağı endi - yenə səhv atəş; üçüncü dəfə onu endirdi - və lülədən nəhəng bir od dəstəsi uçdu və oradan qulaqbatırıcı “boo! vay!". O, çiynində güclü şəkildə verildi; və bir əlində silah, digərində balta alaraq səs-küyün nədən qaynaqlandığını görməyə getdi ...

Bir az sonra daxmaya qayıtdı.

Heç nə ... - İqnat cavab verdi. - Boş qutu. Ağızlı qoyunlarımız istidə yatmağa vərdiş halına gəldi. Yalnız qapı deyilən bir şey yoxdur, amma hər şeyə can atır, sanki damın içinə. Keçən gecə damı söküb gəzməyə getdi, əclaf, indi qayıdıb yenə damı yarıb. axmaq.

Bəli, beyindəki bulaq partladı. Ölüm axmaq insanları sevmir! İqnat sobanın üstünə qalxaraq ah çəkdi. -Yaxşı, Allah adamı, durmağa hələ tezdir, tam sürətlə yataq...

Səhər isə Ağqabaqlını yanına çağırdı, ağrılı şəkildə qulaqlarına vurdu və sonra budaqla cəzalandıraraq dedi:

Qapıya get! Qapıya get! Qapıya get!

Sadiq troya

Yevgeni Çaruşin

Bir dostumla xizək sürməyə razılaşdıq. Səhər onun ardınca getdim. O, böyük bir evdə yaşayır - Pestel küçəsində.

həyətə girdim. Və o, məni pəncərədən görüb dördüncü mərtəbədən əlini yelləyir.

Gözləyin, indi gedəcəm.

Ona görə də həyətdə, qapıda gözləyirəm. Birdən yuxarıdan kimsə gurultulu pilləkənlərlə yuxarı qalxır.

Döymək! Şimşək! Tra-ta-ta-ta-ta-ta-ta-ta-ta-ta! Taxta bir şey pilləkənləri döyür və çatlayır, tıxac kimi.

"Həqiqətən," deyə düşünürəm, "xizəkləri və çubuqları olan dostum yerə yıxılıb, addımlarını sayır?"

Qapıya yaxınlaşdım. Pilləkənlərdən nə yuvarlanır? Gözləyirəm.

İndi də baxıram: xallı it - bulldoq qapıdan çıxır. Təkərlərdə buldog.

Onun gövdəsi oyuncaq avtomobilə sarğı ilə bağlanır - belə bir yük maşını, "qaz".

Və ön pəncələri ilə bulldoq yerə addımlayır - qaçır və özünü yuvarlayır.

Ağız qıvrımlı, qırışlıdır. Pəncələr qalın, geniş aralıqlıdır. Qapıdan çıxdı, hirslə ətrafa baxdı. Sonra zəncəfil pişik həyəti keçdi. Bulldog bir pişiyin arxasınca necə qaçır - yalnız təkərlər daşlara və buzlara sıçrayır. O, pişiyi zirzəminin pəncərəsinə sürdü və o, həyətdə sürür - küncləri iyləyir.

Sonra bir qələm və dəftər çıxardım, pilləkəndə oturdum, onu çəkək.

Dostum xizəklə çıxdı, it çəkdiyimi gördü və dedi:

Çək, çək, sadə it deyil. Cəsarətinə görə şikəst oldu.

Necə? - Mən soruşuram.

Dostum buldokun boynunun qırışlarını sığalladı, dişlərinə konfet verdi və mənə dedi:

Buyurun, mən sizə bütün hekayəni yolda danışacağam. Əla hekayə, inanmayacaqsınız.

Beləliklə, - bir dost dedi, biz darvazadan çıxanda, - qulaq asın.

Onun adı Troyadır. Fikrimizcə, bu, sadiq deməkdir.

Və bunu məhz belə adlandırdılar.

Hamımız işə getdik. Bizim mənzildə hamı xidmət edir: biri məktəbdə müəllim, o biri poçtda teleqraf, arvadlar da xidmət edir, uşaqlar oxuyur. Yaxşı, hamımız getdik və Troy tək qaldı - mənzili qorumaq üçün.

Hansısa oğru-oğru izinə düşdü ki, boş mənzilimiz var, qapının qıfılını çevirib, bizə baxaq.

Yanında böyük bir çanta var idi. Dəhşətli olan hər şeyi tutur və çantaya qoyur, tutub qoyur. Silahım çantaya girdi, təzə çəkmələr, müəllim saatı, Zeiss durbinləri, uşaq keçə çəkmələri.

Altı ədəd pencək, pencək və hər cür gödəkçələri özünə çəkdirdi: onsuz da çantada yer yox idi, görünür.

Troya isə sobanın yanında yatır, səssizdir - oğru onu görmür.

Troyanın belə bir vərdişi var: hər kəsi içəri buraxacaq, amma buraxmayacaq.

Yaxşı, oğru hamımızı təmiz soydu. Ən bahalı, ən yaxşısı götürdü. Onun getmə vaxtıdır. Qapıya tərəf əyildi...

Troya qapıdadır.

Dayanır və susur.

Və Troyun ağzı - nə gördün?

Və döş axtarır!

Troya ayaq üstə qaşqabağını tökür, gözləri qan içində, ağzından diş çıxır.

Oğru yerə kök salıb. Ayrılmağa çalışın!

Və Troy gülümsədi, yan keçdi və yana doğru irəliləməyə başladı.

Bir az yüksəlir. Həmişə düşməni belə qorxudur - it də, insan da.

Oğru, yəqin ki, qorxusundan, tələsik çaş-baş qalmışdı

heç bir fayda vermədi və Troy onun kürəyinə atıldı və bir anda altı gödəkçənin hamısını dişlədi.

Bulldoqların boğucu ilə necə tutduğunu bilirsinizmi?

Gözlərini bağlayacaqlar, çənələri sanki qalaya dirənəcək, dişlərini açmayacaqlar, heç olmasa burada öldürəcəklər.

Oğru kürəyini divarlara sürtüb qaçır. Qablarda çiçəklər, vazalar, rəflərdəki kitablar. Heç nə kömək etmir. Troya onun üzərində ağırlıq kimi asılıb.

Yaxşı, oğru nəhayət təxmin etdi, birtəhər altı gödəkçəsindən və bütün bu çuvaldan, bulldoqla birlikdə bir dəfə pəncərədən çıxdı!

Dördüncü mərtəbədəndir!

Bulldoq əvvəlcə həyətə uçdu.

Yanlara sıçrayan şlam, çürük kartof, siyənək başları, hər cür zibil.

Troya bütün gödəkçələrimizlə düz zibil çuxuruna endi. Həmin gün zibilxanamız ağzına qədər zibillə dolu idi.

Axı, nə xoşbəxtlik! Əgər o, daşların üstündə səsini kəssəydi, bütün sümükləri sındırardı və səsini çıxarmazdı. Dərhal öləcəkdi.

Və sonra sanki kimsə qəsdən onun üçün zibillik qurdu - yıxılmaq hələ də yumşaqdır.

Troya zibil yığınından çıxdı, dırmaşdı - sanki tamamilə bütöv. Və bir düşünün, o, pilləkənlərdə oğrunun qarşısını ala bildi.

Yenə də bu dəfə ayağından yapışdı.

Sonra oğru özünü verdi, qışqırdı, uladı.

Kirayəçilər bütün mənzillərdən, üçüncü, beşinci və altıncı mərtəbələrdən, bütün arxa pilləkənlərdən qışqırmağa qaçdılar.

Köpəyi saxla. Oh-oh-oh! Mən özüm polisə gedəcəm. Yalnız lənətlənmişlərin xassələrini qoparın.

Demək asandır - qoparmaq.

İki nəfər buldoqu dartdı və o, yalnız quyruğunu yellədi və çənəsini daha da bərk sıxdı.

Kirayəçilər birinci mərtəbədən bir poker gətirdilər, Troyanı dişlərinin arasına qoydular. Yalnız bu şəkildə və çənələrini açdı.

Oğru küçəyə çıxdı - solğun, dağınıq. Hər tərəfdən titrəyir, bir polisdən yapışır.

Yaxşı, it, deyir. - Yaxşı, it!

Oğrunu polisə aparıblar. Orada bunun necə baş verdiyini danışdı.

Axşam işdən evə gəlirəm. Görürəm ki, qapının kilidi açılıb. Mənzildə yaxşılığımız olan bir çanta yatır.

Və küncdə, yerində, Troya yatır. Hamısı çirkli və qoxulu.

Troya zəng etdim.

Və heç yaxınlaşa bilmir. Sürünənlər, qışqırıqlar.

Arxa ayaqlarını itirdi.

Yaxşı, indi onu növbə ilə bütün mənzillə gəzməyə çıxarırıq. Mən ona təkər verdim. Özü də pilləkənləri təkərlərlə aşağı yuvarlayır, amma artıq geriyə qalxa bilmir. Kimsə maşını arxadan qaldırmalıdır. Troy ön pəncələri ilə addımlayır.

Beləliklə, indi it təkərlərdə yaşayır.

Axşam

Boris Jitkov

İnək Maşa oğlu, buzov Alyoşkanı axtarmağa gedir. Onu heç yerdə görmə. Hara yoxa çıxdı? Evə getmək vaxtıdır.

Dana Alyoshka qaçdı, yoruldu, otlara uzandı. Ot hündürdür - Alyoşkanı görə bilməzsən.

İnək Maşa oğlu Alyoşkanın getməsindən qorxdu və bütün gücü ilə zümzümə etdi:

Maşa evdə sağıldı, bir vedrə təzə süd sağıldı. Alyoşkanı bir qaba tökdülər:

Budur, iç, Alyoshka.

Alyoshka sevindi - çoxdan süd istəyirdi - hər şeyi dibinə qədər içdi və dili ilə qabı yaladı.

Alyoshka sərxoş oldu, həyətdə qaçmaq istədi. O, qaçan kimi qəflətən köşkdən bir bala sıçradı və Alyoşkaya hürdü. Alyoshka qorxdu: bu, belə ucadan hürürsə, dəhşətli bir heyvan olmalıdır. Və qaçmağa başladı.

Alyoşka qaçdı, it daha hürmədi. Sakit bir dairəyə çevrildi. Alyoshka baxdı - heç kim yox idi, hamı yuxuya getdi. Və yatmaq istədim. Həyətdə uzanıb yuxuya getdim.

İnək Maşa da yumşaq otların üstündə yuxuya getdi.

Köpək də öz kabinəsində yuxuya getdi - yorğun idi, bütün günü hürdü.

Oğlan Petya da yatağında yuxuya getdi - yorğun idi, bütün günü qaçırdı.

Quş çoxdan yuxuya gedib.

O, budağın üstündə yuxuya getdi və yatmaq daha isti olsun deyə başını qanadın altına gizlədi. Həm də yorğun. O, bütün günü uçdu, midges tutdu.

Hamı yatıb, hamı yatıb.

Yalnız gecə küləyi yatmır.

Otda xışıltı, kolluqda xışıltı

Volçişko

Yevgeni Çaruşin

Kiçik bir canavar anası ilə meşədə yaşayırdı.

Bir gün anam ova getdi.

Kişi isə balaca canavarı tutub torbaya qoyub şəhərə gətirdi. Çantanı otağın ortasına qoydu.

Çanta uzun müddət yerindən tərpənmədi. Sonra balaca canavar onun içinə çırpıldı və çıxdı. Bir tərəfə baxdı - qorxdu: bir kişi oturur, ona baxır.

O, başqa tərəfə baxdı - qara pişik hönkürür, şişirir, özündən iki dəfə qalındır, güclə dayanır. Yanında isə it dişlərini açır.

Mən canavardan tamamilə qorxdum. Yenidən çantaya girdim, amma içəri girə bilmədim - boş çanta cır-cındır kimi yerdə uzanmışdı.

Və pişik şişirdi, şişirdi və necə də fısıldadı! Stolun üstünə tullandı, nəlbəkini yıxdı. Nəlbəki qırıldı.

İt hürdü.

Kişi yüksək səslə qışqırdı: “Ha! ha! ha! Ha!"

Kiçik canavar kreslonun altında gizləndi və orada yaşamağa və titrəməyə başladı.

Kreslo otağın ortasındadır.

Pişik stulun arxasından aşağı baxır.

Köpək kreslonun ətrafında qaçır.

Bir kişi kresloda oturur - siqaret çəkir.

Kiçik canavar isə kreslonun altında çətinliklə yaşayır.

Gecə kişi yuxuya getdi, it yuxuya getdi, pişik də gözlərini yumdu.

Pişiklər - yatmırlar, ancaq yuxuya gedirlər.

Balaca canavar ətrafa baxmaq üçün çıxdı.

Gəzdi, yeridi, burnunu çəkdi, sonra oturub ahladı.

İt hürdü.

Pişik stolun üstünə atladı.

Kişi çarpayıda oturdu. O, əllərini yelləyib qışqırdı. Və balaca canavar yenidən stulun altında süründü. Mən orada sakit yaşamağa başladım.

Kişi səhər getdi. Bir qaba süd tökdü. Bir it və bir pişik süd içməyə başladı.

Kreslonun altından bir balaca canavar süründü, qapıya doğru süründü və qapı açıq idi!

Qapıdan pilləkənlərə, pilləkənlərdən küçəyə, körpü boyu küçədən, körpüdən bağçaya, bağdan tarlaya.

Sahənin arxasında isə meşə var.

Və meşədə ana-qurd.

İndi də balaca canavar canavar oldu.

oğru

Georgi Skrebitski

Bir dəfə bizə cavan bir dələ verdilər. Tezliklə o, tamamilə ram oldu, bütün otaqları gəzdi, şkaflara, əşyalara qalxdı və o qədər məharətlə - heç vaxt heç nə yerə atmaz, heç nə sındırmazdı.

Atamın kabinetində divanın üstündə nəhəng maral buynuzları mıxlanmışdı. Dələ tez-tez onlara dırmaşırdı: ağac düyününün üstündə olduğu kimi buynuza dırmaşıb onun üstündə otururdu.

Bizi yaxşı tanıyırdı. Otağa girən kimi dələ şkafın bir yerindən düz çiyninizə tullanır. Bu o deməkdir ki, o, şəkər və ya konfet istəyir. Şirniyyatları çox bəyəndim.

Yemək otağımızda, bufetdə şirniyyat və şəkər uzanırdı. Onları heç vaxt bağlamayıblar, çünki biz uşaqlar soruşmadan heç nə götürmürdük.

Ancaq birtəhər ana hamımızı yemək otağına çağırır və boş bir vaza göstərir:

Bu konfeti buradan kim götürdü?

Bir-birimizə baxıb susuruq - bunu hansımızın etdiyini bilmirik. Ana başını tərpətdi və heç nə demədi. Ertəsi gün isə bufetdəki qənd yox oldu və yenə heç kim onu ​​götürdüyünü etiraf etmədi. Bu zaman atam əsəbiləşdi, dedi ki, indi hər şey bağlanacaq, bütün həftə bizə şirniyyat verməyəcək.

Dələ də bizimlə birlikdə şirniyyatsız qaldı. Çiynində sıçrayır, ağzını yanağına sürtür, dişlərini qulağının arxasına çəkir - qənd istəyir. Və haradan almaq olar?

Bir dəfə nahardan sonra yeməkxanadakı divanda sakitcə oturub oxudum. Birdən görürəm: dələ stolun üstünə sıçradı, dişlərində bir çörək qabığını tutdu - və yerə, oradan da şkafa. Bir dəqiqə sonra baxıram, yenidən masaya qalxdım, ikinci qabığı tutdum - və yenidən kabinetdə.

"Gözləyin," deyə düşünürəm, "o bütün çörəyi harda aparır?" Kreslo qurdum, şkafa baxdım. Görürəm - anamın köhnə papağı yatır. Mən onu qaldırdım - buyurun! Altında heç nə yoxdur: şəkər, şirniyyat, çörək və müxtəlif sümüklər ...

Mən – düz atama göstərərək: “Oğrumuz budur!”

Ata gülərək dedi:

Bunu əvvəllər necə düşünməmişəm! Axı qış üçün ehtiyat edən dələmizdir. İndi payızdır, çöldə bütün dələlər yem saxlayır, bizimkilər də geri qalmır, o da ehtiyat yığır.

Belə bir hadisədən sonra bizdən şirniyyatı bağlamağı dayandırdılar, sadəcə servanta qarmaq bağladılar ki, dələ ora qalxmasın. Ancaq sincab bununla sakitləşmədi, hər şey qış üçün tədarük hazırlamağa davam etdi. Çörək qabığı, qoz, sümük tapsa, onu tutub qaçıb hardasa gizlədəcək.

Və sonra birtəhər göbələk üçün meşəyə getdik. Axşam gec yorğun gəldilər, yemək yedilər və daha çox yatdılar. Pəncərədə göbələk olan pul kisəsi qoydular: orada sərindir, səhərə qədər pis getməyəcəklər.

Səhər qalxırıq - bütün səbət boşdur. Göbələklər hara getdi? Birdən ata ofisdən qışqırır, bizə zəng edir. Ona tərəf qaçdıq, baxırıq - divanın üstündəki bütün maral buynuzları göbələklə asılır. Və dəsmal çəngəlində və güzgünün arxasında və şəklin arxasında - hər yerdə göbələk. Bu dələ səhər tezdən çox çalışdı: qış üçün quruması üçün özü üçün göbələk asdı.

Meşədə sincablar həmişə payızda budaqlarda göbələk qurudurlar. Beləliklə, bizimkilər tələsdi. Deyəsən qışdır.

Soyuq həqiqətən tez gəldi. Dələ daha isti olacağı bir küncdə harasa getməyə çalışsa da, bir dəfə o, tamamilə yoxa çıxdı. Axtardı, axtardı - heç yerdə. Yəqin ki, bağçaya, oradan da meşəyə qaçdı.

Biz dələlərə yazığıq, amma heç nə etmək olmur.

Sobanı qızdırmağa toplaşdılar, havalandırma kanalını bağladılar, odun qoydular, yandırdılar. Birdən sobaya nəsə gətirilir, xışıltı verəcək! Tez hava ventilyasiyasını açdıq və oradan bir dələ güllə kimi çölə atıldı - və düz şkafın üstünə.

Sobadan çıxan tüstü otağa tökülür, bacadan yuxarı qalxmır. Nə? Qardaş qalın məftildən qarmaq düzəltdi və orada nəsə olub-olmadığını yoxlamaq üçün onu ventilyasiyadan boruya qoydu.

Baxırıq - tütəkdən qalstuk sürükləyir, anasının əlcəyi, hətta nənəsinin bayram yaylığını da oradan tapıb.

Bütün bunlar bizim dələ yuvası üçün boruya sürükləndi. Bax budur! Evdə yaşasa da, meşə vərdişlərindən əl çəkmir. Görünür, onların dələ təbiəti belədir.

qayğıkeş ana

Georgi Skrebitski

Bir dəfə çobanlar tülkü balasını tutub bizə gətirdilər. Heyvanı boş tövləyə qoyduq.

Bala hələ balaca idi, tamamilə boz, ağız tünd, quyruğu isə ağ idi. Heyvan tövlənin uzaq küncündə qısılıb qorxa-qorxa ətrafa baxdı. Qorxudan onu sığallayanda belə dişləmədi, sadəcə qulaqlarını sıxdı və hər yeri titrədi.

Ana onun üçün qaba süd töküb düz yanına qoydu. Amma qorxan heyvan süd içməyib.

Sonra ata dedi ki, tülkü tək qalsın - qoy ətrafına baxsın, yeni yerdə rahat olsun.

Mən həqiqətən ayrılmaq istəmirdim, amma atam qapını bağladı və biz evə getdik. Artıq axşam idi və tezliklə hamı yatmağa getdi.

Gecə yuxudan oyandım. Çox yaxın bir yerdə bir itin qışqırdığını və sızladığını eşidirəm. Sizcə o haradan gəlib? Pəncərədən bayıra baxdı. Çöldə artıq işıq vardı. Pəncərədən tülkünün olduğu tövləni görürdüm. Məlum oldu ki, o, balası kimi sızlayırmış.

Anbarın düz arxasında meşə başladı.

Birdən gördüm ki, bir tülkü kolların arasından tullanır, dayan, qulaq asır və gizlicə tövləyə qaçır. Dərhal içindəki qışqırıqlar kəsildi və əvəzinə sevincli bir çığırtı eşidildi.

Yavaş-yavaş anamı və atamı oyatdım və hamımız birlikdə pəncərədən baxmağa başladıq.

Tülkü tövlənin ətrafında qaçaraq altındakı torpağı qazmağa çalışırdı. Amma möhkəm daş bünövrəsi var idi və tülkü heç nə edə bilmədi. Tezliklə o, kollara qaçdı və tülkü balası yenidən ucadan və kədərli şəkildə ağlamağa başladı.

Bütün gecəni tülküyə baxmaq istədim, amma atam bir daha gəlməyəcəyini söylədi və yatmağımı əmr etdi.

Gec oyandım və geyinib ilk növbədə balaca tülküyə baş çəkməyə tələsdim. Bu nədir?.. Qapının yanında astanada ölü bir dovşan uzanmışdı. Daha doğrusu, atamın yanına qaçıb onu özümlə gətirdim.

Məsələ bundadır! - ata dovşanı görərək dedi. - Bu o deməkdir ki, ana tülkü yenə tülkünün yanına gəlib, ona yemək gətirir. O, içəri girə bilmədi, ona görə də onu çöldə qoydu. Nə qayğıkeş ana!

Bütün günü anbarın ətrafında dolandım, çatlara baxdım və iki dəfə anamla tülküyə yem verməyə getdim. Axşam isə heç bir şəkildə yuxuya gedə bilmədim, yatağımdan tullanıb pəncərədən baxırdım ki, tülkü gəlibmi?

Nəhayət, anam əsəbiləşdi və pəncərəni qaranlıq pərdə ilə bağladı.

Amma səhər işıq kimi durub dərhal tövləyə qaçdım. Bu dəfə o, artıq astanada yatan dovşan yox, boğulmuş qonşu toyuq idi. Görünür ki, tülkü yenə gecə tülkü balasına baş çəkməyə gəlib. Onun üçün meşədə ov tuta bilmədiyindən qonşuların toyuq hininə girib, toyuğu boğaraq balasına gətirib.

Atam toyuğun pulunu ödəməli idi, üstəlik, qonşulardan çox şey aldı.

Tülkünü hara istəyirsən apar, qışqırdılar, yoxsa tülkü bütün quşu bizimlə köçürəcək!

Ediləcək bir şey yox idi, ata tülkünü torbaya qoyub yenidən meşəyə, tülkü çuxurlarına aparmalı idi.

O vaxtdan bəri tülkü kəndə qayıtmayıb.

Kirpi

MM. Prişvin

Bir dəfə çayımızın sahilində gəzirdim və bir kolun altında bir kirpi gördüm. O da məni gördü, qıvrıldı və mızıldandı: döy-tək-knok. Çox oxşayırdı, sanki uzaqdan maşın gedirdi. Çəkməyimin ucu ilə ona toxundum - o, dəhşətli şəkildə xoruldadı və iynələrini çəkmənin içinə basdı.

Ah, sən mənimlə beləsən! – dedim və çəkməmin ucu ilə onu itələdim.

Dərhal kirpi suda dönüb balaca donuz kimi sahilə üzdü, ancaq belindəki tüklər əvəzinə iynələr var idi. Bir çubuq götürdüm, kirpi papağıma yuvarladım və evə apardım.

Mənim çoxlu siçanlarım olub. Eşitdim - kirpi onları tutur və qərara gəldi: qoy mənimlə yaşasın və siçan tutsun.

Beləliklə, mən bu tikanlı parçanı döşəmənin ortasına qoyub yazmaq üçün oturdum, özüm də gözümün ucu ilə kirpiyə baxdım. Uzun müddət hərəkətsiz yatmadı: mən masa arxasında sakitləşən kimi kirpi çevrildi, ətrafa baxdı, ora getməyə çalışdı, bura, nəhayət, çarpayının altından özünə yer seçdi və orada tamamilə sakitləşdi.

Qaranlıq düşəndə ​​lampanı yandırdım və - salam! - kirpi çarpayının altından qaçdı. O, təbii ki, çırağa fikirləşdi ki, bu, meşədə doğulmuş aydır: ay işığında kirpi meşə boşluqlarında qaçmağı xoşlayır.

Və beləliklə, o, otağın ətrafında qaçmağa başladı, bunun meşə təmizliyi olduğunu təsəvvür etdi.

Boruyu götürdüm, siqaret yandırdım və buludu aya yaxın buraxdım. Meşədəki kimi oldu: ay və bulud, ayaqlarım isə ağac gövdələrinə bənzəyirdi və yəqin ki, kirpi çox xoşlayırdı: o, onların arasından iylənir, çəkmələrimin arxasını iynələrlə cızırdı.

Qəzeti oxuyandan sonra yerə atdım, yatdım və yuxuya getdim.

Mən həmişə çox yüngül yatıram. Otağımda xışıltı eşidirəm. O, kibrit vurdu, şam yandırdı və yalnız çarpayının altında kirpinin necə parıldadığını gördü. Qəzet isə artıq stolun yanında yox, otağın ortasında uzanırdı. Beləliklə, şamı yandırdım və mən özüm yatmıram, düşünürəm:

Kirpiyə qəzet niyə lazım idi?

Tezliklə kirayəçim çarpayının altından qaçdı - və düz qəzetə; onun yanında fırlandı, hay-küy saldı, hay-küy saldı və nəhayət, uydurdu: birtəhər qəzetin bir küncünü tikanların üstünə qoyub, nəhəng, küncə sürüklədi.

Sonra onu başa düşdüm: qəzet meşədəki quru yarpaqlar kimi idi, yuva üçün özünə sürükləyirdi. Və həqiqət olduğu ortaya çıxdı: tezliklə kirpi hamısı qəzetə çevrildi və ondan əsl yuva qurdu. Bu vacib işi bitirdikdən sonra evindən çıxdı və çarpayının qarşısında dayanıb şamdan aya baxdı.

Buludları içəri buraxıram və soruşuram:

Başqa nə lazımdır? Kirpi qorxmurdu.

içmək istəyirsən?

oyanıram. Kirpi qaçmır.

Bir boşqab götürdüm, yerə qoydum, bir vedrə su gətirdim, sonra boşqaba su tökdüm, sonra yenə vedrəyə tökdüm, elə səs-küy saldım ki, sanki dərə sıçrayır.

Gəl, gəl, deyirəm. - Görürsən, mən sənin üçün ayı və buludları düzəltdim və bu da sənin üçün su ...

Mənə elə gəlir ki, irəli gedirəm. Mən də gölümü bir az da ona doğru hərəkət etdirdim. O da köçəcək, mən də köçəcəyəm və onlar razılaşdılar.

İç, - axırda deyirəm. O, ağlamağa başladı. Mən əlimi tikanların üstündə elə yüngülcə gəzdirdim ki, sanki sığallayıram və deyirəm:

Sən yaxşısan, balaca!

Kirpi sərxoş oldu, deyirəm:

Gəl yataq. Yatın və şamı söndürün.

Nə qədər yatdığımı bilmirəm, eşidirəm: yenə otağımda işim var.

Mən şam yandırıram və siz nə düşünürsünüz? Kirpi otağın ətrafında qaçır və onun tikanlarında bir alma var. Yuvaya qaçdı, onu oraya qoydu və daha sonra küncə qaçdı və küncdə bir torba alma var idi və yıxıldı. Burada kirpi qaçdı, almaların yanında qıvrıldı, büküldü və yenidən qaçdı, tikanların üstündə başqa bir almanı yuvaya sürüklədi.

Beləliklə, kirpi mənimlə iş tapdı. İndi mən çay içmək kimi onu mütləq süfrəmə qoyacağam və ya onun üçün nəlbəkiyə süd tökəcəyəm - o içəcək, sonra xanımların çörəklərini yeyəcəyəm.

dovşan pəncələri

Konstantin Paustovski

Vanya Malyavin Urzhenski gölündən kəndimizdəki baytar həkimə gəldi və cırılmış pambıq gödəkçəyə bükülmüş kiçik bir isti dovşan gətirdi. Dovşan ağlayır və tez-tez göz yaşlarından qırmızı gözlərini qırpırdı...

Nə, sən dəlisən? baytar qışqırdı. - Tezliklə siçanları mənim yanıma sürüyəcəksən, keçəl!

Və sən hürmürsən, bu xüsusi bir dovşandır "deyə Vanya boğuq bir pıçıltı ilə dedi. - Babası göndərdi, müalicə etməyi əmr etdi.

Bir şeyi nədən müalicə etmək olar?

Pəncələri yanıb.

Baytar Vanyanı qapıya çevirdi,

arxadan itələdi və sonra qışqırdı:

Get, get! Mən onları sağalda bilmirəm. Soğan ilə qızardın - baba qəlyanaltı olacaq.

Vanya cavab vermədi. O, keçidə çıxdı, gözlərini qırpdı, burnunu çəkdi və taxta divara çırpıldı. Göz yaşları divardan aşağı axdı. Dovşan yağlı gödəkçənin altında sakitcə titrəyirdi.

Sən nəsən, balaca? - mərhəmətli nənə Anisya Vanyadan soruşdu; baytara yeganə keçini gətirdi. Ey əzizlərim, niyə bir yerdə göz yaşı tökürsünüz? ay ne oldu?

Yandı, baba dovşan, - Vanya sakitcə dedi. - Meşə yanğınında pəncələrini yandırdı, qaça bilmir. Bax, öl.

Ölmə, balaca, - Anisya mızıldandı. - Babanıza deyin, əgər dovşanla bayıra çıxmaq arzusu varsa, onu şəhərə, Karl Petroviçə aparsın.

Vanya göz yaşlarını sildi və meşədən keçərək evə, Urjenskoe gölünə getdi. O, yerimirdi, ancaq isti qumlu yolda ayaqyalın qaçırdı. Bu yaxınlarda meşə yanğını şimaldan, gölün yanından keçdi. Yanan və quru qərənfil iyi gəlirdi. Taxtalarda böyük adalarda böyüdü.

Dovşan inlədi.

Vanya yolda yumşaq gümüşü tüklərlə örtülmüş tüklü yarpaqlar tapdı, onları çıxardı, şam ağacının altına qoydu və dovşanı çevirdi. Dovşan yarpaqlara baxdı, başını onlara basdırdı və susdu.

Nə bozsan? Vanya sakitcə soruşdu. - Yeməlisən.

Dovşan susdu.

Dovşan cırıq qulağını tərpətdi və gözlərini yumdu.

Vanya onu qucağına aldı və düz meşə ilə qaçdı - tez dovşana göldən içki verməli oldu.

O yay meşələrin üzərində görünməmiş istilik dayanmışdı. Səhər sıx ağ buludların silsiləsi yuxarı qalxdı. Günorta buludlar sürətlə zenitə doğru irəliləyirdi və gözümüzün qabağında onlar səmanın kənarında bir yerdə yoxa çıxdılar. Qaynar qasırğa iki həftə idi ki, fasiləsiz əsirdi. Şam gövdələrindən aşağı axan qatran kəhrəba daşına çevrildi.

Səhəri gün baba təmiz ayaqqabı və təzə başmaq geyindi, bir əsa və bir tikə çörək götürüb şəhərə dolaşdı. Vanya dovşanı arxadan apardı.

Dovşan tamamilə sakit idi, yalnız hərdən titrəyirdi və qıcolma ilə nəfəs alırdı.

Quru külək şəhərin üzərinə un kimi yumşaq toz buludunu sovurdu. İçində toyuq tükü, quru yarpaqlar və saman uçurdu. Uzaqdan görünürdü ki, şəhərin üzərində sakit bir yanğın tüstülənir.

Bazar meydanı çox boş, qızmar idi; taksi atlar su budağının yanında mürgüləyir, başlarına saman papaq taxırdılar. Baba özünü keçdi.

At deyil, gəlin deyil - zarafatcıl onları sıralayacaq! dedi və tüpürdü.

Yoldan keçənlərdən uzun müddət Karl Petroviç haqqında soruşdular, amma heç kim heç nə cavab vermədi. Aptekə getdik. Pinsnezli və qısa ağ paltolu kök bir qoca hirslə çiyinlərini çəkərək dedi:

Mənim bundan xoşum gəlir! Olduqca qəribə sual! Uşaqlıq xəstəlikləri üzrə mütəxəssis Karl Petroviç Korş üç ildir ki, xəstələri qəbul etməyi dayandırıb. Ona niyə ehtiyacın var?

Əczaçıya hörmətdən və qorxaqlıqdan kəkələyən baba dovşan haqqında danışdı.

Mənim bundan xoşum gəlir! əczaçı dedi. - Şəhərimizdə maraqlı xəstələr yaralandı! Bu gözəl xoşuma gəlir!

O, əsəbi halda pensnesini çıxarıb sildi, yenidən burnunun üstünə qoyub babasına baxdı. Baba susdu və ayaqda qaldı. Əczaçı da susdu. Səssizlik ağrılı olurdu.

Post küçəsi, üç! – birdən əczaçı ürəyində qışqırdı və bir az dağınıq qalın kitabı çırpdı. - Üç!

Baba və Vanya elə vaxtında Poçt küçəsinə çatdılar - Okanın arxasından güclü tufan qopdu. Tənbəl ildırım üfüqdə uzandı, yuxulu bir güclü adam çiyinlərini düzəltdi və könülsüz olaraq yer üzünü silkələdi. Boz dalğalar çay boyunca getdi. Səssiz şimşəklər gizlicə, lakin sürətlə və güclü şəkildə çəmənlikləri vururdu; Gladesdən çox-çox uzaqda, onların yandırdığı ot tayası artıq yanırdı. Böyük yağış damcıları tozlu yola düşdü və tezliklə o, ayın səthi kimi oldu: hər damcı tozda kiçik bir krater buraxdı.

Karl Petroviç pianoda həzin və melodik nəsə çalırdı ki, pəncərədə babasının dağınıq saqqalı göründü.

Bir dəqiqə sonra Karl Petroviç artıq qəzəbləndi.

Mən baytar deyiləm, - dedi və pianonun qapağını çırparaq bağladı. Dərhal çəmənliklərdə ildırım gurlandı. - Həyatım boyu dovşanlarla deyil, uşaqlarla müalicə etmişəm.

Nə uşaqdı, nə dovşandı - hər halda, - baba inadla mızıldandı. - Hamısı eyni! Yat, mərhəmət göstər! Baytar həkimimizin belə məsələlərlə bağlı səlahiyyəti yoxdur. O, bizim üçün at çəkdi. Bu dovşan, deyə bilər ki, mənim xilaskarımdır: mən ona həyatımı borcluyam, minnətdarlığımı bildirməliyəm və sən deyirsən - əl çək!

Bir dəqiqədən sonra boz, qaşları dağınıq qoca Karl Petroviç babasının büdrəmə hekayəsini həyəcanla dinləyirdi.

Karl Petroviç nəhayət, dovşanı müalicə etməyə razı oldu. Ertəsi gün səhər baba gölə getdi və dovşanı izləmək üçün Vanyanı Karl Petroviçlə birlikdə tərk etdi.

Bir gün sonra bütün Poçtovaya küçəsi, qaz otu ilə örtülmüşdü, artıq bilirdi ki, Karl Petroviç dəhşətli meşə yanğınında yanmış dovşanı müalicə edir və bir qocanı xilas edir. İki gündən sonra hamı bundan xəbər tutdu Kiçik şəhər, və üçüncü gün keçə papaqlı uzun bir gənc Karl Petroviçin yanına gəldi, özünü Moskva qəzetinin əməkdaşı kimi təqdim etdi və dovşan haqqında söhbət etmək istədi.

Dovşan sağaldı. Vanya onu pambıq parçaya büküb evə apardı. Tezliklə dovşan hekayəsi unuduldu və yalnız bir Moskva professoru uzun müddət babasına dovşanı satmağa çalışdı. Hətta cavab vermək üçün möhürlü məktublar da göndərirdi. Amma babam təslim olmadı. Onun diktəsi ilə Vanya professora məktub yazdı:

“Dovşan xarab deyil, canlı candır, qoy çöldə yaşasın. Eyni zamanda mən Larion Malyavin olaraq qalıram.

Bu payızda babam Larionla Urjenskoe gölündə gecələdim. Buz dənələri kimi soyuq bürclər suda üzürdü. Səs-küylü quru qamışlar. Ördəklər kolluqlarda titrəyir və bütün gecəni kədərlə çırpırdılar.

Baba yata bilmirdi. O, sobanın yanında oturub cırıq balıq torunu düzəltdi. Sonra samovarı taxdı - daxmanın pəncərələri dərhal dumanlandı və ulduzlar odlu nöqtələrdən palçıqlı toplara çevrildi. Murzik həyətdə hürdü. Qaranlığa atıldı, dişlərini cingildətdi və sıçradı - keçilməz oktyabr gecəsi ilə vuruşdu. Dovşan keçiddə yatırdı və bəzən yuxuda arxa pəncəsi ilə çürük döşəmə taxtasına bərk-bərk döyürdü.

Gecələr çay içdik, uzaq və qətiyyətsiz sübhəni gözlədik və çay üstündə babam nəhayət mənə dovşan əhvalatını danışdı.

Avqust ayında babam gölün şimal sahilinə ova getdi. Meşələr barıt kimi qurumuşdu. Baba sol qulağı cırılmış bir dovşan aldı. Baba onu köhnə, məftilli silahla vurdu, amma qaçırdı. Dovşan qaçdı.

Baba meşə yanğınının başladığını və yanğının ona doğru gəldiyini anladı. Külək qasırğaya çevrildi. Yanğın görünməmiş bir sürətlə yerə keçdi. Babamın dediyinə görə, belə yanğından qatar belə xilas ola bilməzdi. Baba düz deyirdi: qasırğa zamanı yanğın saatda otuz kilometr sürətlə gedirdi.

Baba qabarların üstündən qaçdı, büdrədi, yıxıldı, tüstü gözlərini yeyirdi və arxasından geniş gurultu və alovun xırıltısı artıq eşidilirdi.

Ölüm babanı yaxaladı, çiyinlərindən tutdu və bu zaman babanın ayaqları altından dovşan çıxdı. Yavaş-yavaş qaçıb arxa ayaqlarını dartdı. Sonra yalnız baba onların dovşan tərəfindən yandırıldığını gördü.

Baba dovşanla sevindi, sanki özününkü idi. Qoca bir meşə sakini kimi, baba da heyvanların çox olduğunu bilirdi kişidən yaxşıdır odun haradan gəldiyini iyləyirlər və həmişə özlərini xilas edirlər. Yalnız nadir hallarda yanğın onları əhatə edəndə ölürlər.

Baba dovşanın arxasınca qaçdı. Qaçdı, qorxudan ağladı və qışqırdı: "Gözlə, əzizim, belə sürətli qaçma!"

Dovşan babanı oddan çıxartdı. Meşədən gölə qaçanda dovşan və baba yorğunluqdan yerə yıxıldılar. Baba dovşanı götürüb evə apardı.

Dovşanın arxa ayaqları və qarnı yanmışdı. Sonra babası onu sağaltdı və tərk etdi.

Hə, - baba elə hirslə samovara baxdı, elə bil hər şeydə samovar günahkardı, - hə, amma o dovşanın qabağında belə çıxır ki, mən çox günahkarmışam, əziz adam.

Nə səhv etdin?

Sən isə çıx, dovşana, mənim xilaskarıma bax, onda biləcəksən. Fənər alın!

Stolun üstündən fənəri götürüb vestibülə çıxdım. Dovşan yatırdı. Mən fənərlə onun üstünə əyildim və gördüm ki, dovşanın sol qulağı cırılıb. Sonra hər şeyi başa düşdüm.

Fil öz sahibini pələngdən necə xilas etdi

Boris Jitkov

Hinduların əhli filləri var. Bir hindu odun üçün bir fillə meşəyə getdi.

Meşə kar və vəhşi idi. Fil sahibinin yolunu açıb ağacların yıxılmasına kömək edib və sahibi onları filin üzərinə yükləyib.

Birdən fil sahibinə itaət etməyi dayandırdı, ətrafa baxmağa, qulaqlarını silkələməyə başladı, sonra gövdəsini qaldırıb nərilti çəkdi.

Ev sahibi də ətrafa baxdı, amma heç nə hiss etmədi.

O, filə qəzəblənib və budaqla qulağına döyüb.

Və fil sahibini kürəyinə qaldırmaq üçün gövdəni qarmaqla əydi. Sahib fikirləşdi: "Mən onun boynunda oturacağam - ona görə də onu idarə etmək mənim üçün daha rahat olacaq".

O, filin üstündə oturdu və budaqla filin qulaqlarına çırpmağa başladı. Və fil geri çəkildi, tapdaladı və gövdəsini fırladı. Sonra donub qaldı və narahat oldu.

Sahib var gücü ilə fili vurmaq üçün budağı qaldırdı, lakin qəfildən nəhəng bir pələng kolların arasından tullandı. O, filə arxadan hücum edib, arxası üstə tullanmaq istəyirdi.

Amma pəncələri ilə odunları vurdu, odun aşağı düşdü. Pələng başqa dəfə tullanmaq istəyirdi, lakin fil artıq dönüb, gövdəsi ilə pələngi qarnından tutub qalın kəndir kimi sıxıb. Pələng ağzını açıb, dilini çıxarıb, pəncələrini silkələdi.

Və fil artıq onu qaldırdı, sonra yerə çırpıldı və ayaqlarını tapdalamağa başladı.

Filin ayaqları isə sütun kimidir. Və fil pələngi tapdalayıb torta çevirdi. Sahib qorxusundan özünə gələndə dedi:

Bir fil döydüyüm üçün mən nə axmaqam! Və həyatımı xilas etdi.

Sahibi torbadan özü üçün hazırladığı çörəyi çıxarıb hamısını filə verdi.

pişik

MM. Prişvin

Pəncərədən Vaskanın bağçaya necə getdiyini görəndə ən incə səslə ona qışqıram:

Wa-sen-ka!

Cavab olaraq, bilirəm, o da mənə qışqırır, amma qulağımda bir az sıxılıram və eşitmirəm, ancaq qışqırıqdan sonra ağ ağzında çəhrayı ağızın necə açıldığını görürəm.

Wa-sen-ka! ona qışqırıram.

Və güman edirəm - o mənə qışqırır:

İndi gedirəm!

Və möhkəm düz pələng addımı ilə evə gedir.

Səhər yemək otağından yarıaçıq qapıdan düşən işıq hələ də solğun yarıq olanda bilirəm ki, Vaska pişiyi qaranlıqda qapının ağzında oturub məni gözləyir. Yemək otağının mənsiz boş olduğunu bilir və qorxur: başqa yerdə yeməkxananın girişində uyuya bilər. O, çoxdan burada oturub, çaydanı gətirən kimi mehriban qışqıraraq mənə tərəf qaçır.

Çay içməyə oturanda sol dizimin üstündə oturub hər şeyə baxır: cımbızla şəkəri necə sancıram, çörəyi necə kəsirəm, yağ səpirəm. Bilirəm ki, o, duzlu yağ yemir, gecələr siçan tutmasa, bir tikə çörək götürür.

Süfrədə dadlı heç nə olmadığına əmin olanda - pendir qabığı və ya bir tikə kolbasa, o zaman dizimin üstünə düşür, bir az tapdalayır və yuxuya gedir.

Çaydan sonra mən qalxanda oyanıb pəncərəyə tərəf gedir. Orada başını hər tərəfə, yuxarı-aşağı çevirir, səhər tezdən keçib gedən qarğa və qarğa sürülərini nəzərə alaraq. Hər şeydən mürəkkəb dünya həyat böyük şəhərözü üçün yalnız quşları seçir və tamamilə yalnız onlara tərəf qaçır.

Gündüzlər - quşlar, gecələr - siçanlar və buna görə də bütün dünya onunladır: gündüz, işıqda, gözlərinin qara dar yarıqları, palçıqlı yaşıl dairəni keçərək, yalnız quşları görür, gecələr, bütün qara işıqlı göz açılır və yalnız siçanları görür.

Bu gün radiatorlar istidir və buna görə də pəncərə çox dumanlıdır və pişik cəngavərləri saymaqda çox pis oldu. Beləliklə, mənim pişiyim nə düşünürsən! Arxa ayaqları üstə qalxdı, ön pəncələri şüşənin üstündə və yaxşı, sil, yaxşı, sil! Onu ovuşdurub aydınlaşanda yenə çini kimi sakitcə oturdu və yenə çaqqalları sayaraq başını yuxarı-aşağı, yan-yana hərəkət etdirməyə başladı.

Gündüzlər - quşlar, gecələr - siçanlar və bu, bütün Vaskanın dünyasıdır.

Pişik Oğru

Konstantin Paustovski

Ümidsizlik içindəyik. Bu zəncəfil pişiyi necə tutacağımızı bilmirdik. Hər gecə bizi soyurdu. O qədər məharətlə gizləndi ki, heç birimiz onu həqiqətən görmədik. Yalnız bir həftə sonra nəhayət müəyyən etmək mümkün oldu ki, pişiyin qulağı qopmuş və çirkli quyruğunun bir parçası kəsilmişdir.

Bu, bütün vicdanını itirmiş bir pişik idi, pişik - avara və quldur. Gözünün ardınca Oğru dedilər.

Hər şeyi oğurladı: balıq, ət, xama və çörək. Hətta bir dəfə şkafdakı soxulcan qutusunu cırıb açdı. Onları yemədi, amma toyuqlar qaçaraq açıq bankaya gəldilər və bütün qurd ehtiyatımızı dimdiklədilər.

Həddindən artıq bəslənmiş toyuqlar günəşdə uzanıb inildəyirdi. Onların ətrafında gəzdik, and içdik, amma balıq ovu hələ də pozulmuşdu.

Biz zəncəfil pişiyini izləmək üçün təxminən bir ay vaxt sərf etdik. Bu işdə bizə kənd uşaqları kömək edirdi. Bir gün qaçdılar və nəfəslərini kəsərək dedilər ki, səhər tezdən pişik çömçə bağları süpürdü və dişlərində perches olan bir kukan sürüdü.

Zirzəmiyə qaçdıq və kukanı itkin tapdıq; onun Prorvada tutmuş on kök kürəyi var idi.

Bu, artıq oğurluq deyil, gündüz quldurluq idi. Biz pişiyi tutmaq və qanqster antics üçün partlatmaq üçün and içdik.

Pişik həmin axşam tutuldu. Stoldan bir parça qaraciyər oğurladı və onunla birlikdə ağcaqayın ağacına dırmaşdı.

Ağcaqayınları silkələməyə başladıq. Pişik kolbasa atdı, Rubenin başına düşdü. Pişik yuxarıdan bizə vəhşi gözlərlə baxdı və hədələyərək uladı.

Ancaq xilas olmadı və pişik çıxılmaz bir hərəkətə qərar verdi. Dəhşətli bir fəryadla ağcaqayın ağacından yıxıldı, yerə yıxıldı, futbol topu kimi sıçradı və evin altına qaçdı.

Ev balaca idi. O, kar, tərk edilmiş bir bağda dayandı. Hər gecə budaqlardan onun taxta damına düşən yabanı almaların səsinə oyanırdıq.

Ev çubuqlar, güllə, alma və quru yarpaqlarla dolu idi. Biz ancaq orada yatdıq. Bütün günlər, səhərdən qaranlığa qədər,

saysız-hesabsız kanalların və göllərin sahillərində keçirdik. Orada balıq tutduq və sahildəki kolluqlarda od yandırdıq.

Göllərin sahilinə çıxmaq üçün ətirli hündür otların içində dar cığırları tapdalamaq lazım idi. Tacları başlarının üstündə yellənir və çiyinlərini sarı çiçək tozu ilə yağdırırdı.

Yabanı qızılgüldən cızılmış, yorğun, günəşdən yanmış, gümüşü balıq bağlamaları ilə axşam qayıdırdıq və hər dəfə bizi qırmızı pişiyin yeni başıboş qəzəbləri haqqında hekayələrlə qarşılayırdıq.

Ancaq nəhayət, pişik tutuldu. Yeganə dar dəlikdən evin altından süründü. Çıxış yolu yox idi.

Çuxurun üstünü köhnə torla örtüb gözləməyə başladıq. Amma pişik çıxmadı. O, yeraltı ruh kimi iyrənc bir şəkildə ulayır, dayanmadan və heç bir yorulmadan ulayırdı. Bir saat keçdi, iki, üç... Yatmaq vaxtı idi, amma pişik evin altında ulayır, söyür, əsəblərimizi sıxırdı.

Sonra kəndin çəkməçisinin oğlu Lyonkanı çağırdılar. Lenka qorxmazlığı və çevikliyi ilə məşhur idi. Ona tapşırılıb ki, pişiyi evin altından çıxartsın.

Lenka ipək balıqçılıq xəttini götürdü, gün ərzində tutulan bir sal quyruğuna bağladı və onu bir deşikdən yeraltına atdı.

Ulama dayandı. Bir xırıltı və yırtıcı bir klik eşitdik - pişik balığın başına dişlədi. O, onu ölümcül bir tutuşla tutdu. Lenka xətti çəkdi. Pişik ümidsizcə müqavimət göstərdi, lakin Lenka daha güclü idi və bundan əlavə, pişik dadlı balıqları buraxmaq istəmirdi.

Bir dəqiqə sonra lyukun ağzında dişləri arasında sallanmış pişiyin başı peyda oldu.

Lyonka pişiyi boynundan tutub yerdən yuxarı qaldırdı. İlk dəfədir ki, ona yaxşı baxdıq.

Pişik gözlərini yumub qulaqlarını yastıladı. Hər ehtimala qarşı quyruğunu saxladı. Arıq, davamlı oğurluğa baxmayaraq, qarnında ağ izləri olan odlu qırmızı küçə pişiyi olduğu ortaya çıxdı.

Bununla nə etməliyik?

Sökün! - Mən dedim.

Heç bir faydası olmayacaq, - Lenka dedi. - Uşaqlıqdan belə bir xarakteri var. Onu düzgün bəsləməyə çalışın.

Pişik gözlərini yumaraq gözləyirdi.

Biz bu məsləhətə əməl etdik, pişiyi şkafa sürüklədik və ona gözəl bir şam yeməyi verdik: qızardılmış donuz əti, perch aspici, kəsmik və xama.

Pişik bir saatdan çoxdur yemək yeyir. O, şkafdan səndələyərək çıxdı, astanada oturdu və yuyundu, həyasız yaşıl gözləri ilə bizə və alçaq ulduzlara baxdı.

Yuyunduqdan sonra uzun müddət xoruldadı və başını yerə sürtdü. Bu, açıq-aydın əyləncə üçün nəzərdə tutulmuşdu. Başının arxasına kürkünü siləcəyindən qorxurduq.

Sonra pişik arxası üstə yuvarlandı, quyruğunu tutdu, çeynədi, tüpürdü, sobanın yanında uzandı və sakitcə xoruldadı.

O gündən bizimlə kök saldı və oğurluğu dayandırdı.

Ertəsi gün səhər o, hətta nəcib və gözlənilməz bir hərəkət etdi.

Toyuqlar bağdakı stolun üstünə çıxdılar və bir-birlərini itələyərək mübahisə edərək boşqablardan qarabaşaq yarması sıyığını dəmləməyə başladılar.

Qəzəbdən titrəyən pişik toyuqlara tərəf süründü və qısa bir zəfər qışqırtısı ilə stolun üstünə atladı.

Toyuqlar ümidsiz bir fəryadla uçdular. Süd qabını aşdılar və tüklərini itirərək bağdan qaçmağa qaçdılar.

Qabaqda hıçqırıqla qaçdı, "Hiller" ləqəbli bir xoruz axmaq.

Pişik üç pəncəsi ilə onun arxasınca qaçdı və dördüncü, ön pəncəsi ilə xoruzu arxadan vurdu. Xoruzdan toz və tük uçdu. Hər zərbədən onun içində nəsə vızıldayır və vızıldayırdı, pişik rezin topa dəyən kimi.

Bundan sonra xoruz bir neçə dəqiqə yorğun vəziyyətdə yatdı, gözlərini zillədi və yavaşca inlədi. O, əzilmişdi soyuq su və uzaqlaşdı.

O vaxtdan bəri toyuqlar oğurluq etməkdən qorxurlar. Pişiyi görənlər cığıltı ilə evin altında gizləndilər.

Pişik usta və gözətçi kimi evin və bağın ətrafında gəzirdi. Başını ayaqlarımıza sürtdü. Şalvarımızda qırmızı yun yamaqları qoyub minnətdarlıq tələb etdi.

Adını Oğrudan Polisə dəyişdirdik. Ruben bunun tamamilə əlverişli olmadığını iddia etsə də, biz əmin idik ki, polislər buna görə bizdən inciməyəcəklər.

Ağacın altındakı kubok

Boris Jitkov

Oğlan tor - hörmə tor götürüb balıq tutmaq üçün gölə getdi.

O, əvvəlcə mavi balığı tutdu. Mavi, parlaq, qırmızı tüklü, yuvarlaq gözlü. Gözlər düymələr kimidir. Balığın quyruğu isə ipək kimidir: mavi, nazik, qızılı tüklər.

Oğlan bir fincan götürdü, nazik şüşədən hazırlanmış kiçik bir fincan. O, göldən su qabına süzdü, stəkanın içinə balıq qoydu - hələlik üzməsinə icazə ver.

Balıq qəzəblənir, döyülür, qopur və oğlan daha çox onu kupaya qoyur - bang!

Oğlan sakitcə balığın quyruğundan tutdu, stəkana atdı - heç görünmürdü. Öz üstümə qaçdım.

"Budur," deyə düşünür, "bir dəqiqə gözləyin, mən bir balıq, böyük bir crucian tutacam."

Balığı kim tutsa, onu birinci tutan yaxşı olar. Sadəcə onu dərhal tutmayın, udmayın: tikanlı balıqlar var - məsələn, ruff. Gətir, göstər. Mən özüm sizə deyəcəm ki, hansı balıq yemək, hansı növ tüpürmək lazımdır.

Ördək balalar uçub hər tərəfə üzdülər. Və biri ən uzağa üzdü. Sahilə çıxdı, tozunu səpir və yelləndi. Sahildə balıq olsa nə olar? Görür - Milad ağacının altında bir fincan var. Bir fincanda su var. "İcazə verin bir baxım."

Sudakı balıqlar tələsir, sıçrayır, soxulur, çıxmaq üçün heç bir yer yoxdur - şüşə hər yerdədir. Bir ördək balası gəldi, görür - oh bəli, balıq! Ən böyüyünü götürdü. Və daha çox anama.

“Mən birinci olmalıyam. İlk tutduğum balıq idim və yaxşı da etdim.

Balıq qırmızı, lələkləri ağ, ağızdan asılmış iki antena, yanlarda tünd zolaqlar, qara göz kimi tarak üzərində ləkə var.

Ördək balası qanadlarını yellədi, sahil boyu uçdu - düz anasına.

Oğlan görür - bir ördək uçur, aşağı uçur, başının üstündə, dimdiyində bir balıq tutur, barmaq uzunluğunda qırmızı balıq. Oğlan ağzının üstündə qışqırdı:

Bu mənim balığımdır! Oğru ördək, indi geri ver!

O, qollarını yellədi, daş atdı, elə dəhşətli qışqırdı ki, bütün balıqları qorxutdu.

Ördək balası qorxdu və necə qışqırır:

Şarlatan şarlatan!

O, "Şarlatan" deyə qışqırdı və balığı əldən verdi.

Balıq gölə, dərin suya üzdü, lələklərini yellədi, evə üzdü.

"Anamın yanına boş dimdiyimlə necə qayıda bilərəm?" - ördək balası düşündü, geri döndü, Milad ağacının altında uçdu.

Görür - Milad ağacının altında bir fincan var. Kiçik bir fincan, kubokda su və suda balıq.

Bir ördək qaçdı, əksinə bir balığı tutdu. Qızıl quyruğu olan mavi balıq. Mavi, parlaq, qırmızı tüklü, yuvarlaq gözlü. Gözlər düymələr kimidir. Balığın quyruğu isə ipək kimidir: mavi, nazik, qızılı tüklər.

Ördək balası daha yüksəklərə və daha doğrusu anasına uçdu.

“Yaxşı, indi qışqırmayacağam, dimdiyimi açmayacağam. Bir dəfə artıq açıq idi.

Burada ananı görə bilərsiniz. Bu olduqca yaxındır. Anam qışqırdı:

Lənət olsun, nə geyinirsən?

Quak, bu bir balıqdır, mavi, qızıl, - Milad ağacının altında bir şüşə kubok dayanır.

Burada yenə dimdiyi açıldı və balıq suya sıçradı! Qızıl quyruğu olan mavi balıq. Quyruğunu silkələdi, sızladı və getdi, getdi, daha da getdi.

Ördək balası geri döndü, ağacın altında uçdu, stəkanın içinə baxdı və kubokda ağcaqanaddan böyük olmayan kiçik, kiçik bir balıq var idi, balığı çətinliklə görə bilərsiniz. Ördək balası suya daldı və bütün gücü ilə evə uçdu.

Balıqlarınız haradadır? - ördək soruşdu. - Mən heçnə görə bilmirəm.

Ördək balası isə susur, dimdiyi açılmır. O düşünür: “Mən hiyləgərəm! Vay, mən hiyləgərəm! Hamıdan daha hiyləgər! Mən susacağam, əks halda dimdiyimi açacağam - balıq üçün darıxacağam. İki dəfə atdım”.

Və dimdikindəki balıq nazik bir ağcaqanadla döyünür və boğaza dırmaşır. Ördək balası qorxdu: “Ah, deyəsən onu indi udacağam! Oh, deyəsən uddu!

Qardaşlar gəldi. Hər birində bir balıq var. Hamı ananın yanına üzdü və dimdiklədi. Və ördək ördək balasını çağırır:

Yaxşı, indi mənə nə gətirdiyini göstər! Ördək balası dimdiyi açdı, balıq isə açmadı.

Mitinanın dostları

Georgi Skrebitski

Qışda, dekabrın soyuğunda bir sığır inəyi və bir dana sıx aspen meşəsində gecələyirdi. İşıqlanmağa başlayır. Göy çəhrayıya çevrildi və qarla örtülmüş meşə ağarıb susdu. Kiçik, parlaq şaxta budaqlarda, moosenin kürəyində yerləşdi. Geyik yuxuya getdi.

Birdən qarın xırıltısı çox yaxından eşidildi. Moose narahat idi. Qarla örtülmüş ağacların arasında boz bir şey titrəyirdi. Bir an - və moose artıq tələsir, qabığın buz qabığını qırır və dizlərinə çökürdü. dərin qar. Canavarlar onların arxasınca getdilər. Onlar moosedən yüngül idilər və yıxılmadan yer qabığının üstünə atladılar. Hər saniyə heyvanlar daha da yaxınlaşır.

Elk artıq qaça bilməzdi. Dana anasının yanında saxladı. Bir az daha - və boz quldurlar yetişəcək, hər ikisini parçalayacaqlar.

Qarşıda - təmizlik, meşə qapısının yaxınlığında bir çəpər hasar, geniş açıq qapılar.

Moose dayandı: hara getmək lazımdır? Ancaq arxada, çox yaxında qar xırıltısı var idi - canavarlar keçdi. Sonra sığır inəyi qalan gücünü toplayıb birbaşa darvazaya qaçdı, dana onun ardınca getdi.

Meşəçinin oğlu Mitya həyətdə qar dırmılayırdı. O, çətinliklə kənara tullandı - mouse onu az qala yıxacaqdı.

Moose!.. Onların nə günahı var, hardandırlar?

Mitya darvaza tərəf qaçdı və qeyri-ixtiyari geri çəkildi: elə darvazada canavarlar var idi.

Uşağın kürəyindən titrəmə qaçdı, amma o, dərhal kürəyini qaldırıb qışqırdı:

Budur mən sənsən!

Heyvanlar qorxdular.

Atu, atu!.. – Mitya darvazadan tullanaraq onların arxasınca qışqırdı.

Oğlan canavarları qovub həyətə baxdı. Uzaq küncdə, tövlədə qısılmış bir danalı uzunqulaq dayandı.

Görün necə qorxur, hamı titrəyir... – Mitya mehribanlıqla dedi. - Qorxma. İndi toxunulmaz.

Və o, ehtiyatla darvazadan uzaqlaşaraq evə qaçdı - qonaqların həyətlərinə nə qaçdığını söyləmək üçün.

Və mozlar həyətdə dayandı, qorxularından qurtuldu və meşəyə qayıtdı. O vaxtdan onlar bütün qışı darvaza yaxınlığındakı meşədə keçirdilər.

Səhər məktəbə gedən yolda gedərkən Mitya tez-tez meşənin kənarında uzaqdan moose görürdü.

Oğlanı görüb qaçmadılar, ancaq nəhəng qulaqlarını dikərək diqqətlə ona baxdılar.

Mitya köhnə dostlar kimi şənliklə başını yellədi və kəndə tərəf qaçdı.

Naməlum bir yolda

N.İ. Sladkov

Müxtəlif yollarla getməli oldum: ayı, qaban, canavar. Dovşan yolları və hətta quş yolları ilə getdim. Amma ilk dəfədir ki, bu yolu gedirəm. Bu yol qarışqalar tərəfindən təmizləndi və tapdalandı.

Heyvan yollarında heyvanların sirlərini açdım. Bu cığırda nə görə bilərəm?

Mən yolun özü ilə yox, onun yanında getdim. Yol çox dardır - lent kimi. Amma qarışqalar üçün bu, təbii ki, lent yox, geniş magistral idi. Muravyov isə magistral yol boyu çox qaçırdı, çox qaçırdı. Milçəkləri, ağcaqanadları, at milçəklərini sürüyürdülər. Həşəratların şəffaf qanadları parıldayırdı. Deyəsən, ot ləpələrinin arasından yamacdan bir damcı su tökülür.

Qarışqa izi ilə addımlayıram və addımları sayıram: altmış üç, altmış dörd, altmış beş addım... Vay! Bunlar mənim böyüklərimdir, amma neçə qarışqa var?! Yalnız yetmişinci addımda damlama daşın altında itdi. Ciddi iz.

Mən dincəlmək üçün bir daşın üstünə oturdum. Oturub ayaqlarımın altında canlı damarın necə döyünməsinə baxıram. Külək əsir - canlı bir axın boyunca dalğalanır. Günəş parlayacaq - axın parıldayacaq.

Birdən, sanki qarışqa yolu ilə dalğa qalxdı. İlan onu yellədi və - dalış! - oturduğum daşın altında. Mən hətta ayağımı dartdım - yəqin ki, bu zərərli gürzədir. Yaxşı, düzdür - indi qarışqalar onu zərərsizləşdirəcəklər.

Qarışqaların ilanlara cəsarətlə hücum etdiyini bilirdim. Onlar ilanın ətrafında yapışacaqlar və ondan yalnız tərəzi və sümüklər qalacaq. Hətta bu ilanın skeletini götürüb uşaqlara göstərməyi də düşündüm.

otururam, gözləyirəm. Ayaq altında yaşayan bir çayı döyür və döyür. Yaxşı, indi vaxtdır! Mən daşı diqqətlə qaldırıram - ilan skeletinə zərər verməmək üçün. Daşın altında bir ilan var. Ancaq ölü deyil, diri və heç də skelet kimi deyil! Əksinə, daha da qalınlaşdı! Qarışqaların yeməli olduğu ilan sakitcə və yavaş-yavaş Qarışqaları özü yedi. Onları ağzı ilə sıxdı və dili ilə ağzına çəkdi. Bu ilan gürzə deyildi. Mən əvvəllər belə ilan görməmişdim. Tərəzi, zümrüd kimi, kiçikdir, yuxarıda və aşağıda eynidir. İlandan çox qurda bənzəyir.

Heyrətamiz bir ilan: küt quyruğunu yuxarı qaldırdı, baş kimi sağa-sola hərəkət etdirdi və birdən quyruğu ilə irəli süründü! Və gözlər görünmür. Ya iki başlı ilan, ya da başsız! Və bir şey yeyir - qarışqalar!

Skelet çıxmadı, ilanı götürdüm. Evdə ətraflı baxıb adını müəyyən etdim. Mən onun gözlərini tapdım: kiçik, sancaq başı boyda, tərəzinin altında. Ona görə də ona kor ilan deyirlər. O, yeraltı yuvalarda yaşayır. Onun gözlərə ehtiyacı yoxdur. Ancaq başınızla və ya quyruğunuzla irəli sürünmək rahatdır. Və o, torpağı qaza bilər.

Naməlum bir heyvanın məni naməlum yola apardığı budur.

Bəli, nə demək lazımdır! Hər yol bir yerə aparır. Sadəcə getmək üçün tənbəllik etməyin.

Qapının astanasında payız

N.İ. Sladkov

Meşə sakinləri! - səhər bir dəfə müdrik Qarğa qışqırdı. - Meşə astanasında payız, hamı onun gəlişinə hazırdırmı?

Hazır, hazır, hazır...

İndi yoxlayacağıq! - deyə qışqırdı Raven. - Əvvəla, payız soyuqları meşəyə buraxacaq - nə edəcəksən?

Heyvanlar cavab verdi:

Biz, dələlər, dovşanlar, tülkülər, qış paltarına keçəcəyik!

Biz porsuqlar, yenotlar, isti çuxurlarda gizlənəcəyik!

Biz, kirpi, yarasalar, dinc yatacağıq!

Quşlar cavab verdi:

Biz köçərilər, isti torpaqlara uçacağıq!

Biz, yerləşdik, yastıqlı gödəkçələr geyindik!

İkincisi, - Raven qışqırır, - payız ağacların yarpaqlarını qoparmağa başlayacaq!

Qoy sınsın! quşlar cavab verdi. - Giləmeyvə daha çox görünəcək!

Qoy sınsın! heyvanlar cavab verdi. - Meşədə daha sakit olacaq!

Üçüncüsü, - Qarğa dayanmır, - sonuncu həşəratların payızı şaxta ilə çırpılacaq!

Quşlar cavab verdi:

Və biz, qaratoyuqlar, dağ külünün üstünə düşəcəyik!

Və biz, ağacdələnlər, konusları soymağa başlayacağıq!

Və biz, qızılbaşlar, alaq otlarını götürəcəyik!

Heyvanlar cavab verdi:

Və ağcaqanadlar olmadan daha yaxşı yatacağıq!

Dördüncü şey, - Qarğa vızıldayır, - payız cansıxıcılıqdan bezməyə başlayacaq! Tutqun buludları tutacaq, yorucu yağışlara, ürəkbulandırıcı küləklərə icazə verəcək. Gün qısalacaq, günəş qoynunda gizlənəcək!

Özünüzü bezdirin! quşlar və heyvanlar bir ağızdan cavab verdilər. - Bizimlə sıxılmayacaqsan! Yağışlar və küləklər bizə nə lazımdır

xəz paltolarda və aşağı gödəkçələrdə! Doyacağıq - darıxmayacağıq!

Müdrik Qarğa başqa bir şey soruşmaq istədi, ancaq qanadını yelləyib havaya qalxdı.

Uçur və altında bir meşə, çox rəngli, rəngarəng - payızdır.

Payız artıq astanasını keçib. Amma bu heç kimi qorxutmadı.

Kəpənək ovu

MM. Prişvin

Mənim gənc mərmər-mavi ov itim Zhulka dəli kimi quşların, kəpənəklərin ardınca, hətta iri milçəklərdən sonra isti nəfəsi dilini ağzından çıxarana qədər qaçır. Amma bu da ona mane olmur.

Burada hər kəsin gözü qarşısında olan bir hekayə var.

Sarı kələm kəpənəyi diqqət çəkib. Jizel onun arxasınca qaçdı, tullandı və qaçdı. Kəpənək irəli getdi. Zhulka onun arxasında - hə! Kəpənək, heç olmasa bir şey: milçəklər, güvələr, sanki gülürlər.

Xoşbəxt! - tərəfindən. Hup, hop! - keçmiş və keçmiş.

Hap, hap, hap - və havada kəpənəklər yoxdur.

Bizim kəpənək haradadır? Uşaqlar arasında həyəcan yaşandı. "Ah ah!" - indicə eşidildi.

Kəpənəklər havada deyil, kələm itib. Jizel özü də mum kimi hərəkətsiz dayanır, təəccüblə başını yuxarı, aşağı, sonra yan tərəfə çevirir.

Bizim kəpənək haradadır?

Bu zaman isti buxarlar Zhulkanın ağzının içinə basmağa başladı - axı itlərin tər vəziləri yoxdur. Ağzı açıldı, dil töküldü, buxar çıxdı, buxarla birlikdə bir kəpənək də uçdu və heç nə olmamış kimi, çəmənlikdə dolanırdı.

Zhulka bu kəpənəkdən o qədər yorulmuşdu ki, əvvəllər, yəqin ki, ağzında kəpənəklə nəfəsini tutmaq onun üçün çətin idi ki, indi kəpənəyi görüb birdən təslim oldu. O, uzun, çəhrayı dilini çölə salıb, dayanıb uçan kəpənəkə gözləri ilə baxdı, o, dərhal balaca və axmaqlaşdı.

Uşaqlar bizə sual verdilər:

Yaxşı, niyə itlərin tər vəziləri yoxdur?

Onlara nə deyəcəyimizi bilmirdik.

Məktəbli Vasya Veselkin onlara cavab verdi:

Köpəklərin bezləri olsaydı və ah çəkməsəydilər, çoxdan bütün kəpənəkləri tutub yeyərdilər.

qar altında

N.İ. Sladkov

Qar yağdı, yer örtdü. Müxtəlif kiçik qızartmalar heç kimin onları qar altında tapa bilməyəcəyinə sevindi. Bir heyvan hətta öyündü:

Təxmin et mən kiməm? Siçana deyil, siçana bənzəyir. Siçovul kimi deyil, siçovul kimi hündür. Mən meşədə yaşayıram və mənə Polevka deyirlər. Mən su siçanıyam, amma sadəcə su siçovuluyam. Mən su adamı olsam da, suyun içində deyil, qarın altında oturmuşam. Çünki qışda su donur. İndi qarın altında oturan mən tək deyiləm, çoxları qış üçün qar dənəciklərinə çevrilib. Gününüz qayğısız keçsin. İndi kilerlərimə qaçacağam, ən böyük kartofu seçəcəyəm ...

Budur, yuxarıdan, qara dimdik qardan yapışır: qabaqda, arxada, yanda! Polevka dilini dişlədi, büzüldü və gözlərini yumdu.

Polevkanı eşidən Raven dimdiyi qarın içinə soxmağa başladı. Sanki yuxarıdan, soxdu, qulaq asdı.

Eşitdin, hə? - hırıldadı. Və uçdu.

Sıçan bir nəfəs aldı və öz-özünə pıçıldadı:

Vay, siçan qoxusu necə də gözəldir!

Polevka arxa tərəfə qaçdı - bütün qısa ayaqları ilə. Elle xilas oldu. Nəfəsini tutub düşünür: “Mən susacağam - Raven məni tapmayacaq. Bəs Lisa? Bəlkə siçanın ruhunu döymək üçün otların tozuna yuvarlanasınız? Mən belə edəcəm. Mən isə rahat yaşayacağam, məni heç kim tapmayacaq.

Və otnorkadan - Weasel!

Mən səni tapdım, deyir. Elə mehribanlıqla deyir, gözlərindən yaşıl qığılcımlar parıldayır. Və onun ağ dişləri parıldayır. - Mən səni tapdım, Polevka!

Çuxurda vole - onun üçün Weasel. Qarda siçan - və qarda siçan, qar altında siçan - və qarda siçan. Az qaldı.

Yalnız axşam - nəfəs almayın! - Polevka anbarına girdi və orada - bir gözlə, qulaq asaraq və iyləməklə! - Kənardan bir kartof sıxdım. Və bu sevindirici idi. Və o, artıq qar altında həyatının qayğısız olması ilə öyünmürdü. Qulaqlarınızı qarın altında açıq saxlayın və orada sizi eşidirlər və qoxuyurlar.

Fil haqqında

Boris Jidkov

Hindistana bir paroxodla getdik. Səhər gəlməli idilər. Saatdan dəyişdim, yorğun idim və yata bilmirdim: orada necə olacağını düşünürdüm. Sanki uşaq vaxtı mənə bütöv bir qutu oyuncaq gətirmişdilər, ancaq sabah onu aça bilərsən. Fikirləşirdim - səhər tezdən gözümü açacağam - və hindlilər qaradərililər ətrafa gəlirlər, şəkildəki kimi deyil, anlaşılmaz mızıldanırlar. Kolun üstündə banan

şəhər yenidir - hər şey qarışacaq, oynayacaq. Və fillər! Əsas odur ki, filləri görmək istəyirdim. Hamı inana bilmirdi ki, zoologiyadakı kimi orada deyillər, sadəcə gəzirlər, gəzdirirlər: birdən belə bir kütlə küçədə tələsir!

Yata bilmirdim, səbirsizlikdən ayaqlarım qaşınırdı. Axı, bilirsiniz, quru ilə səyahət edəndə, heç də eyni deyil: hər şeyin tədricən necə dəyişdiyini görürsən. Və burada iki həftə okean - su və su - və dərhal yeni bir ölkə. Bir teatr pərdəsi qaldırılmış kimi.

Ertəsi gün səhər göyərtəyə ayaq basdılar, vızıldadılar. Mən illüminatora, pəncərəyə tərəf qaçdım - hazırdır: sahildə ağ şəhər dayanır; liman, gəmilər, qayığın kənarına yaxın: ağ çamaşı qaradırlar - dişləri parıldayır, nəsə qışqırır; günəş var gücü ilə parlayır, sıxır, görünür, işığı ilə əzilir. Sonra dəli oldum, düz boğuldum: sanki mən deyildim və bunların hamısı nağıldır. Səhər heç nə yemək istəmirdim. Əziz yoldaşlar, mən sizin üçün dənizdə iki saat dayanacağam - icazə verin, tezliklə sahilə çıxım.

İkisi sahilə tullandı. Limanda, şəhərdə hər şey qaynayır, qaynayır, insanlar sıxışdırılır və biz çılğın kimiyik və nəyə baxacağımızı bilmirik və getmirik, amma sanki bir şey bizi aparır (hətta dənizdən sonra da). sahil boyu gəzmək həmişə qəribədir). Gəlin tramvaya baxaq. Tramvaya mindik, özümüz də niyə getdiyimizi bilmirik, daha da irəli getsək - düz dəli oldular. Tramvay bizi tələsdirir, ətrafımıza baxırıq və kənara necə getdiyimizi hiss etmədik. Daha irəli getmir. Çıxdı. Yol. Yola gedək. Bir yerə gedək!

Burada bir az sakitləşdik və sərin isti olduğunu gördük. Günəş qübbənin üstündədir; kölgə səndən düşmür, amma bütün kölgə sənin altındadır: gəzirsən və kölgəni tapdalayırsan.

Artıq bir neçə nəfər keçdi, insanlar görüşməyə başlamadılar, baxırıq - filə tərəf. Onunla dörd oğlan var - yol boyu yan-yana qaçırlar. Gözlərimə inanmadım: şəhərdə bir dənə də olsun görmədilər, amma burada asanlıqla yol boyu gəzirlər. Mənə elə gəldi ki, zoologiyadan qaçmışam. Fil bizi görüb dayandı. Bizim üçün dəhşətli oldu: onun yanında böyüklər yox idi, uşaqlar tək idi. Kim bilir ağlına nə gəlir. Motanet bir dəfə gövdə ilə - və işiniz bitdi.

Və fil, yəqin ki, bizim haqqımızda belə düşünürdü: bəzi qeyri-adi, naməlumlar gəlir - kim bilir? Və oldu. İndi gövdə qarmaqla bükülür, böyük oğlan bunun üstündə qarmaqda dayanır, sanki bir quldurda, əli ilə gövdədən yapışır, fil isə ehtiyatla başına qoyur. Elə bil stolun üstündə qulaqlarının arasında oturdu.

Sonra fil eyni ardıcıllıqla daha ikisini göndərdi, üçüncüsü isə kiçik idi, yəqin ki, dörd yaşında idi - o, yalnız büstqalter kimi qısa bir köynək geydi. Fil gövdəsini ona qoyur - get, deyirlər, otur. O isə müxtəlif fəndlər edir, gülür, qaçır. Ağsaqqal yuxarıdan ona qışqırır və o, tullanır və lağ edir - bunu qəbul etməyəcəksiniz, deyirlər. Fil gözləmədi, gövdəsini aşağı saldı və getdi - onun hiylələrinə baxmaq istəmədiyini iddia etdi. O, gövdəsini ölçülü-biçili yelləyərək yeriyir, oğlan isə ürpəyərək ayaqlarının ətrafında qıvrılır. Və heç nə gözləmədiyi vaxt, filin gövdəsi ilə birdən burnu çıxdı! Bəli, çox ağıllı! Onu köynəyinin arxasından tutdu və ehtiyatla yuxarı qaldırdı. Əlləri, ayaqları olan, böcək kimi. Yox! Sizin üçün heç biri. O, fili götürdü, diqqətlə başına endirdi və uşaqlar onu orada qəbul etdilər. O, orada idi, filin üstündə, hələ də döyüşməyə çalışırdı.

Tutduq, yolun kənarına gedirik, o biri tərəfdən gələn fil bizə diqqətlə və diqqətlə baxır. Uşaqlar da bizə baxıb öz aralarında pıçıldayırlar. Evdəki kimi damda otururlar.

Bu, məncə, əladır: onların orada qorxacaqları heç nə yoxdur. Əgər pələngə rast gəlsə, fil pələngi tutur, qarnının üstündəki burnu ilə tutur, sıxar, ağacdan hündür atır, dişləri ilə tutmasa, yenə də onu tapdalayardı. ayaqları onu tort halına salana qədər.

Sonra uşağı keçi kimi iki barmağı ilə götürdü: ehtiyatla və ehtiyatla.

Fil bizim yanımızdan keçdi: baxın, yoldan dönüb kollara qaçdı. Kollar sıx, tikanlıdır, divarda böyüyür. Və o - onların arasından, alaq otlarının arasından olduğu kimi - yalnız budaqlar xırıldayır - dırmaşaraq meşəyə getdi. Bir ağacın yanında dayandı, gövdəsi ilə bir budaq götürdü və uşaqlara əyildi. Dərhal ayağa qalxdılar, budaqdan tutdular və oradan nəsə qarət etdilər. Balaca isə ayağa qalxır, özünü də tutmağa çalışır, sanki filin üstündə deyil, yerdədir. Fil bir budağı işə saldı və digərini əydi. Yenə eyni hekayə. Bu zaman balaca, görünür, rola girdi: o, tamamilə bu budağa qalxdı ki, onu da aldı və işləyir. Hamı bitirdi, fil bir budaq atdı və kiçik, baxırıq, budaqla uçdu. Yaxşı, itdiyini düşünürük - indi meşəyə güllə kimi uçdu. Biz ora tələsdik. Yox, haradadır! Kolların arasından dırmaşmayın: tikanlı, qalın və dolaşıq. Baxırıq, fil gövdəsi ilə yarpaqlarda fırlanır. Mən bu balacanı əlimlə tutdum - görünür, meymun kimi ondan yapışdı - onu çıxarıb yerinə qoydu. Sonra fil bizdən qabaq yola çıxdı və geri qayıtmağa başladı. Biz onun arxasındayıq. O, yeriyir, arabir arxaya baxır, bizə baxır: niyə, deyirlər, arxadan filan adamlar gəlir? Beləliklə, biz filin arxasınca evə qədər getdik. Ətrafda gəzin. Fil gövdəsi ilə darvazanı açıb ehtiyatla başını həyətə çıxardı; orada oğlanları yerə endirdi. Həyətdə hindu qadın ona nəsə qışqırmağa başladı. O, bizi dərhal görmədi. Biz isə dayanıb çəpər hasarından baxırıq.

Hindu filə qışqırır, - fil könülsüz dönüb quyuya tərəf getdi. Quyunun yanında iki sütun qazılır və onların arasında mənzərə açılır; onun üstündə kəndir yarası və yan tərəfində sapı var. Baxırıq, fil sapı gövdəsi ilə tutdu və fırlanmağa başladı: boş kimi fırlanır, çıxartdı - ipdə bütöv bir çəllək, on vedrə. Fil fırlanmamaq üçün gövdə kökünü sapın üstünə qoydu, gövdəyi əydi, çəlləyi götürdü və bir stəkan su kimi quyunun üzərinə qoydu. Baba su götürdü, oğlanları da daşımağa məcbur etdi - sadəcə yuyurdu. Fil yenə çəlləyi endirdi və dolu olanı yuxarı açdı.

Sahibə yenidən onu danlamağa başladı. Fil vedrəni quyuya qoydu, qulaqlarını silkələdi və getdi - daha su almadı, tövlənin altına girdi. Və orada, həyətin küncündə, çürük dirəklərdə bir çardaq quruldu - sadəcə filin altında sürünməsi üçün. Qamışların üstünə bir neçə uzun yarpaq atılır.

Budur, sadəcə bir hindli, sahibi özüdür. Bizi gördü. Deyirik - fili görməyə gəlmişdilər. Sahibi bir az ingiliscə bilirdi, kim olduğumuzu soruşdu; hər şey mənim rus papağıma işarə edir. ruslar deyirem. Və rusların nə olduğunu bilmirdi.

İngilis deyil?

Xeyr, ingilislər deyil, deyirəm.

Sevindi, güldü, dərhal fərqli oldu: onu çağırdı.

Hindlilər isə ingilislərə dözə bilmirlər: ingilislər öz ölkələrini çoxdan zəbt ediblər, orada hökmranlıq ediblər və hindliləri ayaqlarının altında saxlayırlar.

Soruşuram:

Bu fil niyə çıxmır?

Və bu, - deyir, - incidi və buna görə də boş yerə deyildi. İndi gedənə qədər heç işləməyəcək.

Baxırıq, fil tövlənin altından, darvazadan çıxdı - və həyətdən uzaqlaşdı. Düşünürük ki, indi yox oldu. Və hindli gülür. Fil ağacın yanına gedib, böyrü üstə əyilib yaxşıca ovuşdurdu. Ağac sağlamdır - hər şey düzgün titrəyir. Donuz kimi hasara qarşı qaşınır.

Özünü qaşıdı, baqajına toz yığdı və qaşıdığı yerdə nəfəs kimi toz, torpaq! Bir dəfə, bir daha və bir daha! Bunu elə təmizləyir ki, qıvrımlarda heç bir şey başlamasın: onun bütün dərisi sərt, daban kimi, qıvrımlarda isə daha nazikdir, cənub ölkələrində isə hər cür dişləyən həşəratlar çoxdur.

Axı, baxın, bu nədir: o, dağılmamaq üçün anbardakı dirəklərə qaşınmır, hətta ehtiyatla orada gizlənir və qaşınmaq üçün ağaca gedir. Mən hindlilərə deyirəm:

O, necə də ağıllıdır!

Və o istəyir.

Yaxşı, - deyir, - yüz əlli il yaşasaydım, səhv öyrənməzdim. O isə, - fili göstərir, - babama süd verdi.

Mən filə baxdım - mənə elə gəldi ki, burada ustad hindu deyil, fil, fil burada ən önəmlidir.

Mən danışıram:

köhnəsi var?

Yox, - deyir, - yüz əlli yaşı var, elə vaxtıdır! Orada bir fil balası var, onun oğlu, iyirmi yaşında, sadəcə uşaqdır. Qırx yaşına qədər yalnız qüvvəyə minir. Gözləyin, fil gələcək, görəcəksiniz: balacadır.

Bir fil gəldi və onunla bir fil balası - at boyda, dişsiz; tay kimi anasının arxasınca getdi.

Hindu oğlanları analarına kömək etməyə qaçdılar, tullanmağa, harasa toplaşmağa başladılar. Fil də getdi; fil və bala fil onlarladır. Hindu çayı izah edir. Biz də oğlanların yanındayıq.

Bizdən çəkinmirdilər. Hamı danışmağa çalışdı - onlar öz üslubunda, biz rusca - və yol boyu güldülər. Balaca bizi ən çox incitdi - o, papağımı taxıb gülməli nəsə qışqırdı - bəlkə də bizim haqqımızda.

Meşənin havası ətirli, ədviyyatlı, qalındır. Meşəni gəzdik. Çaya gəldilər.

Çay deyil, axın - sürətli, qaçır, buna görə də sahil gəmirir. Suya, arşında bir fasilə. Fillər suya girdilər, özləri ilə bir fil balasını götürdülər. Sinəsinə su qoydular və birlikdə onu yumağa başladılar. Su ilə qumu dibdən gövdəyə yığacaqlar və sanki bağırsaqdan sulayacaqlar. Çox gözəldir - yalnız spreylər uçur.

Uşaqlar suya dırmaşmaqdan qorxurlar - çox tez acıyor, aparacaq. Sahilə tullanırlar, filin üstünə daş ataq. O, əhəmiyyət vermir, hətta fikir vermir - bala filinin hər şeyini yuyur. Sonra baxıram, baqajına su götürdü və birdən oğlanlara tərəf döndü və biri reaktivlə düz qarnına üfürdü - sadəcə oturdu. Gülür, doldurur.

Fil yenidən yuyur. Uşaqlar onu çınqıllarla daha da incidirlər. Fil ancaq qulaqlarını silkələyir: incitmə, deyirlər, görürsən, əylənməyə vaxt yoxdur! Və oğlanlar gözləməyəndə fikirləşdilər - o, fil körpəsinə su üfürəcək, dərhal gövdəsini çevirib onlara çevirdi.

Onlar xoşbəxtdirlər, sallanırlar.

Fil sahilə çıxdı; fil balası gövdəsini əl kimi ona uzatdı. Fil gövdəsini onun üstünə hördü və uçuruma çıxmasına kömək etdi.

Hamı evə getdi: üç fil və dörd oğlan.

Ertəsi gün mən artıq soruşdum ki, işdə fillərə hardan baxa bilərsən.

Meşənin kənarında, çayın kənarında bütöv bir şəhər yonulmuş loglar yığılıb: hər biri daxma kimi yüksəklikdə yığınlar dayanır. Orada bir fil var idi. Və dərhal aydın oldu ki, o, artıq kifayət qədər qocadır - onun üzərindəki dəri tamamilə sallanmış və bərkimiş, gövdəsi isə cır-cındır kimi sallanmışdı. Qulaqlar dişlənir. Meşədən başqa bir filin gəldiyini görürəm. Gövdədə bir log yellənir - nəhəng bir yonulmuş şüa. Yüz pud olmalıdır. Hambal ağır-ağır yellənir, qoca filə yaxınlaşır. Köhnə kündəyi bir ucundan götürür, hambal isə kündəni aşağı salıb gövdəsi ilə o biri ucuna keçir. Baxıram: nə edəcəklər? Fillər birlikdə, sanki əmr verirlər, gövdələrindəki kündələri yuxarı qaldırdılar və diqqətlə bir yığına qoydular. Bəli, belə rəvan və düzgün - tikinti sahəsindəki dülgər kimi.

Və onların ətrafında bir nəfər də yoxdur.

Sonradan bildim ki, bu qoca fil baş artel işçisidir: artıq bu işdə qocalıb.

Hambal yavaş-yavaş meşəyə getdi və qoca gövdəsini asdı, arxasını qalaya çevirdi və çaya baxmağa başladı, sanki demək istəyirdi: "Bundan bezdim, istərdim". baxma."

Və meşədən kündə ilə üçüncü fil gəlir. Biz fillərin gəldiyi yerdəyik.

Burada gördüklərimizi söyləmək utancvericidir. Meşə işlərindən olan fillər bu kündələri sürüyərək çaya aparırdılar. Yolun yaxınlığında bir yerdə - yanlarda iki ağac, o qədər ki, bir fil keçə bilmir. Fil bu yerə çatacaq, gövdəni yerə endirəcək, dizlərini yuxarı qaldıracaq, gövdəsini yuxarı qaldıracaq və gövdənin tam burnu ilə, gövdənin kökü ilə qabağa itələyəcəkdir. Torpaq, daşlar uçur, kündələr torpağı sürtüb şumlayır, fil sürünür və itələyir. Onun üçün diz üstə sürünməyin nə qədər çətin olduğunu görə bilərsiniz. Sonra ayağa qalxır, nəfəs alır və dərhal log götürmür. Yenə onu yolun o tərəfinə, yenə dizləri üstə döndərəcək. Gövdəsini yerə qoyur və dizləri ilə gövdəyə yuvarlayır. Gövdə necə əzilmir! Bax, o, artıq qalxıb, yenidən aparır. Ağır sarkaç kimi yellənir, gövdədə bir log.

Onlar səkkiz idi - hamısı hambal fillər - və hər biri burnu ilə bir kündə vurmalı idi: insanlar yolda dayanan o iki ağacı kəsmək istəmirdilər.

Qocanın qalaqda gərilməsini izləmək bizim üçün xoşagəlməz oldu, dizləri üstə sürünən fillərə yazıq oldu. Bir az qaldıq və getdik.

tük

Georgi Skrebitski

Evimizdə kirpi yaşayırdı, əhli idi. Onu sığallayanda tikanları kürəyinə basıb tamamilə yumşalıb. Ona görə də biz onu Fluff adlandırdıq.

Fluffy ac olsaydı, it kimi məni qovardı. Eyni zamanda kirpi şişirdi, xoruldadı və yemək tələb edərək ayaqlarımı dişlədi.

Yayda Fluffu özümlə bağçada gəzməyə apardım. O, yollarla qaçır, qurbağaları, böcəkləri, ilbizləri tutur və iştahla yeyirdi.

Qış gələndə Fluffini gəzintiyə çıxarmağı dayandırdım və onu evdə saxladım. Biz indi Fluffu süd, şorba və isladılmış çörəklə bəslədik. Kirpi yeyir, sobanın arxasına dırmaşır, topa bürünüb yatırdı. Axşam isə çıxıb otaqlarda qaçmağa başlayacaq. Bütün gecəni qaçır, pəncələrini tapdalayır, hamının yuxusunu pozur. Beləliklə, o, qışın yarısından çoxunu bizim evdə yaşadı və heç çölə çıxmadı.

Amma mən dağdan aşağı xizək sürməyə hazırlaşırdım, amma həyətdə yoldaş yox idi. Puşkanı özümlə aparmağa qərar verdim. Bir qutu çıxarıb oraya ot səpib kirpi əkdi, isinsin deyə üstünə də ot örtüb. Qutuyu kirşəyə qoyub həmişə dağdan yuvarlandığımız gölməçəyə qaçdım.

Mən özümü at təsəvvür edərək tam sürətlə qaçdım və Puşkanı kirşədə daşıdım.

Çox yaxşı idi: günəş parlayırdı, şaxta qulaqları və burnu sıxırdı. Digər tərəfdən, külək tamamilə söndü ki, kəndin bacalarından çıxan tüstü fırlanmadı, düz sütunlarda göyə söykəndi.

Bu sütunlara baxdım və mənə elə gəldi ki, bu, heç tüstü deyil, göydən qalın mavi kəndirlər enir və onlara aşağıda borularla bağlanmış kiçik oyuncaq evlər var.

Dağdan doydum, kirpi ilə kirpi sürdüm evə.

Mən götürürəm - birdən uşaqlar ölü qurdu izləmək üçün kəndə tərəf qaçırlar. Ovçular onu təzəcə ora gətirmişdilər.

Mən cəld kirşəni tövləyə qoydum, həm də uşaqların dalınca kəndə qaçdım. Axşama qədər orada qaldıq. Dərinin canavardan necə çıxarıldığını, taxta buynuzda necə düzəldildiyini seyr etdilər.

Puşkanı ancaq ertəsi gün xatırladım. Harasa qaçıb getdiyindən çox qorxurdu. Dərhal tövləyə, kirşəyə tərəf qaçdım. Baxıram - tüküm uzanır, bükülür, qutudadır və yerindən tərpənmir. Nə qədər silkələsəm də, silkələsəm də yerindən tərpənmirdi. Gecə, görünür, tamamilə donub və ölüb.

Uşaqların yanına qaçdım, bədbəxtliyimi söylədim. Hamısı birlikdə yas tutdular, amma ediləcək bir şey yox idi və Fluffu bağda basdırmaq, öldüyü qutuda qarda basdırmaq qərarına gəldilər.

Bütün bir həftə hamımız yazıq Puşka üçün kədərləndik. Sonra mənə diri bayquş verdilər - onu anbarımızda tutdular. O vəhşi idi. Biz onu ram etməyə başladıq və Puşkanı unutduq.

Ancaq indi bahar gəldi, amma nə isti idi! Bir dəfə səhər bağçaya getdim: orada yazda xüsusilə gözəldir - ispinozlar oxuyur, günəş parlayır, ətrafda göllər kimi böyük gölməçələr var. Qaloşlarıma kir yığmamaq üçün cığırla ehtiyatla yolumu tuturam. Birdən qabağa keçən ilki yarpaqların içində bir şey gətirildi. dayandım. Bu heyvan kimdir? Hansı? Qaranlıq yarpaqların altından tanış bir ağız göründü və qara gözlər düz mənə baxdı.

Özümü xatırlamadan heyvanın yanına qaçdım. Bir saniyə sonra mən artıq Fluffy-ni əllərimdə tuturdum və o, barmaqlarımı iyləyir, xoruldayır və soyuq burnu ilə ovcumu soxaraq yemək tələb edirdi.

Elə oradaca yerdə ərimiş saman qutusu uzanmışdı, Fluffy bütün qışı orada sağ-salamat yatmışdı. Qutunu götürdüm, kirpi qoydum və zəfərlə evə gətirdim.

Uşaqlar və ördəklər

MM. Prişvin

Bir az vəhşi ördək, fit çalan çay, nəhayət, ördək balalarını meşədən kəndi keçərək, gölə azadlığa köçürmək qərarına gəldi. Yazda bu göl çox uzaqlarda daşdı və yuva üçün möhkəm yer cəmi üç mil aralıda, bataqlıqda, bataqlıq meşədə tapıla bilərdi. Və su azalanda mən gölə üç mil yolu qət etməli oldum.

İnsanın, tülkü və şahin gözünə açıq yerlərdə ana ördək balalarını bir dəqiqə belə gözdən salmamaq üçün arxadan gedirdi. Dəmirxananın yanında, yolu keçərkən, o, əlbəttə ki, irəli getməsinə icazə verdi. Burada uşaqlar görüb papaqlarını atdılar. Onlar ördək balalarını tutduqları müddətdə ana ən böyük həyəcanla dimdiyi açıq onların arxasınca qaçdı və ya müxtəlif istiqamətlərə bir neçə addım atdı. Uşaqlar papaqlarını analarının üstünə atıb onu ördək balası kimi tutmaq istəyirdilər, amma sonra yaxınlaşdım.

Ördək balası ilə nə edəcəksən? Mən sərt şəkildə uşaqlardan soruşdum.

Onlar qorxdular və cavab verdilər:

Gedək.

Budur bir şey "gedək"! Mən çox əsəblə dedim. Onları niyə tutmalı idin? Ana indi haradadır?

Və orada oturur! - uşaqlar bir ağızdan cavab verdilər. Və məni ördəkin həyacandan ağzı açıq halda oturduğu biçilmiş tarlanın yaxın təpəsinə göstərdilər.

Tez, - uşaqlara əmr etdim, - gedin və bütün ördək balalarını ona qaytarın!

Onlar hətta mənim əmrimə sevinmiş kimi göründülər və ördək balası ilə düz təpəyə qaçdılar. Ana bir az uçdu və uşaqlar gedəndə oğullarını və qızlarını xilas etməyə tələsdi. Özünə xas tərzdə cəld onlara nə isə dedi və yulaf tarlasına qaçdı. Beş ördək balası onun arxasınca qaçdı və beləliklə, yulaf tarlasından keçərək, kənddən yan keçərək, ailə gölə səyahətinə davam etdi.

Sevinclə papağımı çıxardım və yelləyərək qışqırdım:

Xoş səyahətlər, ördək balalar!

Uşaqlar mənə güldülər.

Nəyə gülürsən, axmaqlar? - Mən uşaqlara dedim. - Sizcə, ördək balalarının gölə düşməsi bu qədər asandır? Bütün papaqlarınızı çıxarın, “əlvida” deyin!

Və ördək balalarını tutarkən yolda tozlu eyni papaqlar havaya qalxdı, uşaqlar hamısı bir anda qışqırdı:

Əlvida, ördək balalar!

mavi bast ayaqqabı

MM. Prişvin

Böyük meşəmizdən avtomobillər, yük maşınları, arabalar və piyadalar üçün ayrıca yolları olan magistral yol keçir. Hələlik bu magistral üçün yalnız meşəlik dəhliz kəsilib. Təmizlik boyunca baxmaq yaxşıdır: meşənin iki yaşıl divarı və sonunda səma. Meşə kəsildikdə, böyük ağaclar harasa götürüldü, kiçik çalı ağacları isə nəhəng qalaqlara yığıldı. Zavodu qızdırmaq üçün dükanı da götürmək istəyirdilər, lakin bunu idarə edə bilmədilər və bütün geniş təmizlikdəki yığınlar qışa qaldı.

Payızda ovçular dovşanların hardasa yoxa çıxmasından şikayətləndilər və bəziləri dovşanların yoxa çıxmasını meşələrin qırılması ilə əlaqələndirdilər: doğradılar, döydülər, danışdılar və qorxdular. Toz qalxanda və dovşanın bütün hiylələri izlərdə görünəndə izləyici Rodioniç gəlib dedi:

- Göy bast ayaqqabı hamısı Qraçevnik yığınlarının altındadır.

Rodionich, bütün ovçulardan fərqli olaraq, dovşanı "slash" deyil, həmişə "mavi bast ayaqqabıları" adlandırırdı; təəccüblənəcək bir şey yoxdur: axı, dovşan iblis ayaqqabıdan daha çox şeytana bənzəmir və əgər dünyada mavi bast ayaqqabısı olmadığını desələr, deyim ki, kəsik şeytanlar da yoxdur. .

Yığınların altındakı dovşanlar haqqında söz-söhbət dərhal bütün şəhərimizə yayıldı və istirahət günü Rodionich başda olmaqla ovçular mənə axın etməyə başladılar.

Səhər tezdən, sübh çağı biz itlərsiz ova çıxdıq: Rodioniç elə usta idi ki, ovçuda dovşanı istənilən itdən yaxşı tuta bilirdi. Tülkü ilə dovşan izini ayırd etmək mümkün olan qədər görünən kimi biz dovşan izi tutduq, onun ardınca getdik və təbii ki, o, bizi bir qalaqlı taxta evimiz qədər hündürlükdə bir qalaya apardı. ara qat. Bu yığının altında bir dovşan yatmalı idi və biz silahlarımızı hazırlayıb ətrafa çevrildik.

"Buyurun" dedik Rodioniçə.

"Çıx çölə, ey göy piç!" -deyə qışqırdı və uzun bir çubuq yığının altına saldı.

Dovşan çölə çıxmadı. Rodioniç heyrətə gəldi. Və fikirləşərək, çox ciddi sifətlə, qarda hər xırda şeyə baxaraq, bütün yığını dövrə vurdu və bir daha böyük bir dairədə dolandı: heç yerdə çıxış cığırı yox idi.

"Budur," Rodionich əminliklə dedi. "Uşaqlar, yerlərinizə əyləşin, o buradadır." Hazırsan?

- Gəlin! qışqırdıq.

"Çıx çölə, ey göy piç!" – Rodioniç qışqırdı və o, uzun çubuqla ovçunun altına üç bıçaq zərbəsi endirdi ki, onun o biri tərəfdəki ucu bir gənc ovçunu az qala ayağından yıxdı.

İndi - yox, dovşan atlamadı!

Həyatında ən yaşlı izləyicimizlə heç vaxt belə utanc olmamışdı: hətta üzü bir az aşağı düşmüş kimi görünürdü. Bizimlə təlaş getdi, hər kəs öz yolu ilə bir şey təxmin etməyə başladı, hər şeyə burnunu soxdu, qarda irəli-geri gəzdi və beləliklə, bütün izləri silərək, ağıllı bir dovşanın hiyləsini açmaq üçün hər fürsətdən əl çəkdi. .

İndi görürəm, Rodionich qəfildən nur saçdı, oturdu, ovçulardan bir qədər aralıda bir kötükdə oturdu, özünə bir siqaret yığdı və gözlərini qırpdı, sonra mənə göz vurdu və məni ona işarə etdi. Məsələni başa düşdükdən sonra hamıya fikir vermədən Rodioniçə yaxınlaşdım və o, məni yuxarıya, qarla örtülmüş hündür bir qalaya tərəf göstərdi.

"Bax," o pıçıldadı, "nə də mavi bir ayaqqabı bizimlə oynayır."

Dərhal ağ qarda iki qara nöqtə gördüm - bir dovşanın gözləri və daha iki kiçik nöqtə - uzun ağ qulaqların qara ucları. Bu, ovçuların dalınca çölə çıxan və müxtəlif istiqamətlərə fırlanan baş idi: onlar haradadırsa, baş ora gedir.

Silahımı qaldıran kimi ağıllı dovşanın həyatı bir anda bitəcəkdi. Ancaq təəssüfləndim: nə qədər axmaq, yığınlar altında yatır! ..

Rodioniç məni sözsüz başa düşdü. Özü üçün sıx bir qar parçasını əzdi, ovçular yığının o biri tərəfinə toplaşana qədər gözlədi və yaxşı təsvir edərək, dovşanı bu parça ilə buraxdı.

Heç düşünməmişdim ki, bizim adi dovşan birdən bir yığının üstündə dayansa, hətta iki arşın yuxarı tullansa və səmaya qarşı peyda olsa, bizim dovşan nəhəng bir qayanın üzərində nəhəng kimi görünə bilər!

Ovçulara nə oldu? Dovşan, axır ki, göydən birbaşa onlara düşdü. Bir anın içində hamı silahını götürdü - öldürmək çox asan idi. Ancaq hər bir ovçu bir-birindən əvvəl digərini öldürmək istədi və hər biri, əlbəttə ki, heç bir nişan almadan kifayət etdi və canlı dovşan kollara getdi.

- Budur mavi bast ayaqqabı! – Rodioniç onun ardınca heyranlıqla dedi.

Ovçular növbəti dəfə kolları tutmağa müvəffəq olublar.

- Öldürüldü! - biri qışqırdı, gənc, isti.

Ancaq birdən, sanki "öldürülmüş"ə cavab olaraq, uzaq kollarda bir quyruq parladı; nədənsə ovçular həmişə bu quyruğa çiçək deyirlər.

Mavi bast ayaqqabı yalnız "çiçəyi" uzaq kollardan ovçulara yellədi.

Cəsur ördək

Boris Jitkov

Hər səhər sahibə ördək balalarına dolu boşqab doğranmış yumurta gətirirdi. O, boşqabı kolun yanına qoydu və getdi.

Ördək balalar boşqaba tərəf qaçan kimi birdən bağdan böyük bir cırcırama uçdu və onların üstündə dövrə vurmağa başladı.

O, o qədər dəhşətli cik-ciklədi ki, qorxmuş ördək balalar qaçıb otların arasında gizləndilər. Onlar qorxurdular ki, cırcırama onların hamısını dişləyəcək.

Və pis cırcırama boşqabda oturdu, yeməyi daddı və sonra uçdu. Bundan sonra ördək balalar bütün gün boşqaba yaxınlaşmadılar. İynəcənin yenidən uçacağından qorxurdular. Axşam ev sahibəsi boşqabı təmizlədi və dedi: "Ördək balalarımız xəstədir, heç nə yemirlər". O, ördək balalarının hər gecə ac yatdıqlarını bilmirdi.

Bir dəfə onların qonşusu, balaca ördək balası Alyoşa ördək balalarını ziyarətə gəldi. Ördək balalar ona cırcırama haqqında danışanda o, gülməyə başladı.

Yaxşı, cəsurlar! - dedi. - Bu cırcıramanı tək mən qovacağam. Sabah burada görəcəksiniz.

Öyünürsün, - ördək balalar dedi, - sabah ilk qorxaraq qaçacaqsan.

Səhəri gün sahibə həmişəki kimi yerə bir boşqab doğranmış yumurta qoyub getdi.

Yaxşı, bax, - cəsur Alyoşa dedi, - indi mən sənin cırcırama ilə döyüşəcəyəm.

Bunu deyən kimi birdən cırcırama vızıldadı. Düz yuxarıda, boşqabın üzərinə uçdu.

Ördək balalar qaçmaq istədi, amma Alyoşa qorxmadı. İynəcə boşqabda oturmağa vaxt tapmamış Alyoşa dimdiyi ilə onun qanadından tutdu. O, güclə uzaqlaşdı və sınmış qanadı ilə uçdu.

O vaxtdan bəri o, heç vaxt bağçaya uçmadı və ördək balaları hər gün doyunca yedilər. Onlar nəinki özlərini yedilər, həm də onları cırcıramadan xilas etdiyi üçün cəsur Alyoşa ilə müalicə etdilər.